17 Σεπτεμβρίου 2006

ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΜΑΣ ΣΕΒΟΝΤΑΙ ΤΟΤΕ ΑΣ ΜΑΣ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ

Της σύνταξης

Στο προηγούμενο σημείωμα της σύνταξης γράφαμε ότι η σπουδάζουσα νεολαία έχει πρόθεση και οφείλει να απαντήσει σηκώνοντας το γάντι που πέταξε η κυβέρνηση για τις επικείμενες μεταρρυθμίσεις στο χώρο των πανεπιστημίων, με τα ανάλογα «γαλλικά» που μας έδειξαν οι αντίστοιχοι νεολαίοι το Μάρτη στη Γαλλία. Έτσι και έπραξε ξεπερνώντας ακόμη και τις δικές μας προσδοκίες όσο αφορά το μέγεθος του αγώνα, την ποιότητα του, τη συμμετοχή του, και κυρίως το πάθος του.
Το πιο σημαντικό όμως στοιχείο από αυτή την ιστορία είναι ότι οι νεολαίοι αυτοί ντε που τους κατηγορούσαν για αδιαφορία, για έλλειψη πολιτικής κουλτούρας, για άκρατο ανταγωνισμό, όλοι οι νοσταλγοί του παρελθόντος δηλαδή όλοι οι πρώην και ανανήψαντες αριστεροί, έβαλαν τα γυαλιά σε όλους μας αποδεικνύοντας ότι η λογική του «εφικτού» η λογική ότι δεν αλλάζει τίποτα σε τούτο τον καταθλιπτικά μονότονο μονόχρωμο και βάρβαρο κόσμο, η λογική της παραίτησης και των λίγων διεκδικήσεων, δεν ταιριάζει στους νέους και κυρίως δεν πρέπει να χωράει στις ζωές μας.
Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας μας, οι φοιτητές καταφέρνει να στραπατσάρει τις προθέσεις της ΝΔ αλλά όχι μόνο αυτής για να μην ξεχνάμε και την αντιπολίτευση, φρενάροντας τις μεταρρυθμίσεις νικώντας επί της ουσίας για πρώτη φορά την κυβερνητική πολιτική έστω και προσωρινά κερδίζοντας όχι μόνο τις εντυπώσεις αλλά κυρίως δείχνοντας σε όλους μας το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε αν θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε τα πράγματα που καθορίζουν τις ζωές μας.
Η ανάδειξη στοιχείων όπως οι μεγάλες μαζικές συνελεύσεις και κυρίως ο συντονισμός του αγώνα από τα κάτω από τους ίδιους τους φοιτητές και όχι από κάποια όργανα, συμβούλια συλλόγων ή από τα κόμματα και τις νεολαίες τους δείχνει ξεκάθαρα ότι μόνο μέσα από άμεσοδημοκρατικές διαδικασίες και όχι δια μέσων αντιπροσώπων και άλλων γραφειοκρατικών μηχανισμών ότι δηλαδή ακριβώς συμβαίνει σήμερα στους εργαζόμενους, μπορούμε να πετύχουμε σημαντικές νίκες και ρωγμές στην κυρίαρχη πολιτική.
Έτσι ας προσπαθήσουμε να εφαρμόσουμε όσο καλλίτερα μπορούμε όλα αυτά που μας δίδαξαν οι νέοι με τους αγώνες τους το τελευταίο διάστημα με την ελπίδα ότι το Σεπτέμβρη θα έχει και συνέχεια βάζοντας στο παιχνίδι του αγώνα και τα υπόλοιπα τμήματα των εργαζομένων για να δείξουμε με τη σειρά μας ότι «αφού δεν μας σέβονται τότε ας μας φοβούνται».

15 Σεπτεμβρίου 2006

ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΡΩΓΜΗ

Της ΣΥΝΤΑΞΗΣ

Είθισται στις επετείους, στα γενέθλια ή τέλος πάντων όταν συμπληρώνεται ένας χρονικός κύκλος που αφορά τους ανθρώπους και τις δραστηριότητές τους, να γίνεται ένας απολογισμός. Θα ήταν παράλογο να μη συμβεί το ίδιο και με τη ΡΩΓΜΗ, αφού πέρασε ένας χρόνος από τότε που τυπώθηκε και κυκλοφόρησε το πρώτο της φύλλο.
Στην πρώτη μάζωξη ανθρώπων που έγινε για την υλοποίηση της ιδέας του εντύπου αυτού, υπήρχε ιδιαίτερος ενθουσιασμός αλλά κυρίως υπήρχε κατάφαση στην αναγκαιότητα αυτού του εγχειρήματος. Πολύ γρήγορα όμως, σχεδόν στα πρώτα δύο-τρία φύλλα, η πλειονότητα αυτών που συμφώνησαν για την έκδοση της ΡΩΓΜΗΣ έστρεψαν την πλάτη τους στο εγχείρημα τούτο και με περισσή αδιαφορία προσπάθησαν να απαξιώσουν την προσπάθεια. Την ίδια φυσικά απάθεια έδειξαν και οι υπόλοιπες δυνάμεις της επίσημης αριστεράς στην πόλη μας, αποδεικνύοντας περίτρανα ότι η οικονομική φτώχεια της περιοχής μας συνοδεύεται εξίσου και από πολιτική και ιδεολογική ένδεια. Η αδυναμία τους να απαγκιστρωθούν από την αρχή ότι πολιτική είναι κυρίως η συγκρότηση ψηφοδελτίων και η συμμετοχή τους στις εκλογές, ενώ πολιτική καλούμαστε να κάνουμε κάθε μέρα μιας και τα προβλήματα δυστυχώς δεν εξαφανίζονται την επομένη των εκλογών, ενδεχομένως να δικαιολογεί και τη στάση τους απέναντι στη ΡΩΓΜΗ ή στην οποιαδήποτε άλλη προσπάθεια παρέμβασης στα καθημερινά δρώμενα του τόπου μας, η οποία ξεφεύγει από τα συνήθη πολιτικά ήθη.
Στο πρώτο φύλλο γράφαμε από αυτήν ακριβώς τη στήλη ότι κατανοούμε το δύσκολο του εγχειρήματος ακριβώς γιατί, ζώντας και εμείς σε τούτο το βάρβαρο κόσμο, διαπιστώνουμε ότι είναι πολύ δύσκολο να πας κόντρα στο ρεύμα, ότι τα λιμνάζοντα νερά που επιδιώκουμε να ταράξουμε, σε πολλές περιπτώσεις έχουν βαλτώσει τη ζωή μας, ότι η ιδιώτευση και η παραίτηση έχουν γίνει εικονοστάσια της νέας θρησκείας του ατομικισμού, τα οποία με τη σειρά τους εκπέμπουν φόβο και ανασφάλεια.
Παρ’ όλα αυτά δεν το βάλαμε κάτω. Απόδειξη τα δώδεκα φύλλα του εντύπου. Ασύλληπτο νούμερο ακόμη και για τους πιο αισιόδοξους, δεδομένων των συνθηκών κάτω από τις οποίες βγαίνει το έντυπο.
Στην προσπάθειά μας αυτή αναδείξαμε πληθώρα από θέματα που αφορούν όχι μόνο την τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα αλλά και εκείνα που είναι δίπλα μας κάθε μέρα, κρίνοντας ότι έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ξεσκεπάζοντάς τα από το μανδύα της συνήθους ή και της επίσημης προσέγγισης ή ανάγνωσής τους από τους κυρίαρχους πολιτικούς _και όχι μόνο_ κύκλους.
Στο ταξίδι αυτό μπορεί κάποιοι να κατέβηκαν νωρίς ή και να μην ανέβηκαν επί της ουσίας ποτέ στο τρένο τούτο, αλλά στους ενδιάμεσους σταθμούς επιβιβάστηκαν άλλοι συνεπιβάτες που έδειξαν απίστευτη θέρμη, ζήλο και κυρίως συνέπεια για τη ΡΩΓΜΗ, δίνοντάς της άλλον αέρα και κυρίως αισιοδοξία και επιβεβαιώνοντας την αναγκαιότητα _και όχι τη ματαιότητα_ του εγχειρήματος τούτου.
Ευελπιστώντας κατ’ αρχάς ότι το ταξίδι τούτο θα διαρκέσει πολύ ακόμη και ελπίζοντας να γεμίσουν οι σελίδες μας και με άλλους συνεπιβάτες, θα συνεχίσουμε την προσπάθειά μας πιστεύοντας ακράδαντα ότι χαμένες μάχες είναι μόνο εκείνες που δεν δίνονται ποτέ.

ΜΥΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΨΕΜΑΤΑ

Οι δύο βασικοί διεκδικητές του δημαρχιακού θώκου σαν άλλοι μονομάχοι παρουσίασαν τις εκλογικές διακηρύξεις τους στο σύγχρονο και κατάμεστο από τους οπαδούς και φίλους τους μικρό « Κολοσσαίο» της πόλης του Αγρινίου στο παπαστράτειο μέγαρο, εγκαινιάζοντας με τον ποιο επίσημο πλέον τρόπο την προεκλογική περίοδο στη πόλη μας. Εδώ σταματάνε και οι όποιες ομοιότητες με τη ρωμαϊκή περίοδο. Εκείνα τα χρόνια οι μονομάχοι έπαιζαν τη ζωή τους καθημερινά για να προσφέρουν θέαμα στο αδηφάγο ρωμαϊκό κοινό ενώ οι σύγχρονοί τους πιο πολιτισμένοι εκτός από το ρίσκο μερικών χιλιάδων ευρώ που συνήθως τους περισσεύουν δεν έχουν να χάσουν και τίποτα άλλο. Αντιθέτως εκτός του ότι τα κέρδη που θα αποκομίσουν με την εκλογή τους είναι πολλαπλάσια του κόστους που σπαταλήθηκε γι’ αυτήν, είναι αυτοί που καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τις ζωές μας.
Το παρόν όμως σημείωμα δεν έχει πρόθεση να ασχοληθεί με το τι κερδίζουν οι υποψήφιοι αλλά με το τι ειπώθηκε και κυρίως με το τι δεν ειπώθηκε από αυτούς κατά τις προεκλογικές εξαγγελίες τους.
Διαβάζοντας κανείς τις διακηρύξεις τους εντελώς αβίαστα βγάζει το συμπέρασμα ότι η πόλη μας ανήκει μάλλον σε κάποια από τις χώρες τις Σκανδιναβίας για να μην μιλήσουμε καλύτερα για κάποια ουτοπική γωνιά του πλανήτη και όχι στη μίζερη και προβληματική αυτή μεριά της μεσογείου. Η αειφόρος ανάπτυξη, η προτεραιότητα στον πολιτισμό, οι σύγχρονες υποδομές που αφορούν την ποιότητα της ζωής μας, η επιτυχής αντιμετώπιση της ανεργίας, ο σεβασμός στο περιβάλλον, οι μαχητικές διεκδικήσεις προς την κεντρική εξουσία, οι δράσεις και συλλογικότητες, είναι μερικά μόνο από τα μεγαλεπήβολα σχέδια τους που προτίθενται να εφαρμόσουν ή ήδη σε ένα μεγάλο μέρος τους αυτά έχουν πάρει σάρκα και οστά, αναλόγως δηλαδή από ποια μεριά είναι ο καθένας τους.
Όλα τούτα όπως καταλαβαίνεται είναι τα ψέματα που εκστομίζουν, μιας και η πραγματικότητα δυστυχώς ακόμη με τα ωραία λόγια δεν αλλάζει και αποτελεί αδιάψευστο μάρτυρα για τα αντίθετα από όλα τα παραπάνω.
Εκτός όμως από τα ψέματα υπάρχουν και τα μυστικά που δεν πρόκειται να ειπωθούν ποτέ από τους μονομάχους.
Ζούμε σε μια εποχή που η πολιτική που εφαρμόστηκε τόσο από το ΠΑΣΟΚ όσο και αυτή που εφαρμόζεται σήμερα από την κυβέρνηση της ΝΔ έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά τα οποία οι υποψήφιοι δήμαρχοι σαν πιστά κομματικά μέλη των παραπάνω κομμάτων καλούνται να τα υπηρετήσουν. Έτσι δεν θα ακούσουμε ποτέ από τα χείλη τους να λέγεται τίποτα για τη διαρκή λιτότητα που εφαρμόζεται εδώ και κάμποσα χρόνια καθώς και για την πρωτόγνωρη ανισοκατανομή του πλούτου σε βάρος του ελληνικού λαού. Δεν θα ειπωθεί τίποτε για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και των υποδομών της χώρας στο όνομα της «ανάπτυξης» ούτε και για τη λογική της ανταποδοτικότητας σε όλες τις κοινωνικές υπηρεσίες. Δεν θα τολμήσουν να θίξουν τις νέες ελαστικές μορφές εργασίας μιας και οι δήμοι είναι πρωτοπόροι στην εφαρμογή αυτών. Στη σταδιακή κατάργηση των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων που βιώνουμε έρχεται να προστεθεί και η δημιουργία νέων κατασταλτικών μηχανισμών όπως αυτής της δημοτικής αστυνομίας και τέλος κιχ δεν θα βγάλουν για τις επικείμενες συμπράξεις δημόσιου- ιδιωτικού τομέα που ιδιωτικοποιούν με αυτό τον τρόπο το σύνολο των κοινωνικών έργων υποδομής (σχολεία, νοσοκομεία, πολιτισμός).
Οι επικείμενες ρυθμίσεις του νέου κώδικα δήμων και κοινοτήτων που προωθεί η κυβέρνηση με τη συναίνεση του ΠΑΣΟΚ εκτός από το κατάπτυστο 42% για την εκλογή των δημοτικών αρχόντων που δείχνει περίτρανα του πως αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση τη δημοκρατία, προωθούν την δημιουργία ανωνύμων εταιρειών που λειτουργώντας με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια αναλαμβάνουν τα παραγωγικά κερδοφόρα τμήματα του τεχνικού, κοινωνικού και αναπτυξιακού τομέα ( νερό, διαχείριση σκουπιδιών, βιολογικός καθαρισμός) τα οποία εμπορευματοποιούνται σε μεγαλύτερο από ποτέ βαθμό. Παράλληλα δημιουργούνται πέντε υπερπεριφέρειες και 13 αναπτυξιακές εταιρείες με στόχο να διαχειριστούν τα ποσά από το Δ ΚΠΣ πριμοδοτώντας με αυτό τον τρόπο το κεφάλαιο. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα ότι στα μεγάλα έργα μπαίνει πλέον όρος για τη χρηματοδότησή τους από την ΕΕ η ύπαρξη ιδιωτικών κεφαλαίων. Κλείνοντας το κεφάλαιο των μυστικών δεν θα ακουστεί απολύτως τίποτα για το δικαίωμα ψήφου σε όλους τους κατοίκους στην πόλη μας και αυτό αφορά τους μετανάστες ούτε φυσικά για την απλή αναλογική και την έμμεση εκλογή του δημάρχου ώστε να μειωθούν οι υπερεξουσίες του και ανά πάσα στιγμή να είναι ανακλητός.
Σε αυτές τις εκλογές οφείλουν οι εργαζόμενοι, η νεολαία, η αγροτιά ότι έχει απομείνει από αυτήν να γυρίσει την πλάτη τους σε όλα τα μυστικά και τα ψέματα τους και να βγουν επιτέλους οι ίδιοι στο προσκήνιο με τους αγώνες τους τα αιτήματα τους και τις διεκδικήσεις τους για καλλίτερη ζωή. Το παράδειγμα των φοιτητών που ξεπέρασαν κομματικούς μηχανισμούς και παγιωμένες αντιλήψεις για το πως λαμβάνονται οι αποφάσεις δείχνει το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε αν θέλουμε να ορίζουμε τη ζωή μας.

Η ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ

Ο μεγάλος θεωρητικός του κινηματογράφου Γάλλος Αντρέ Μπαζέν χαρακτήριζε τις ταινίες ως παράθυρα ανοιχτά στον κόσμο. Με άλλα λόγια, υποστήριζε ότι το κάθε φιλμ δίνει στο θεατή τη δυνατότητα να παρατηρήσει, να προβληματιστεί, να μάθει, να δεχτεί ή να απορρίψει πληροφορίες και γνώσεις. Για να συμβούν όλα αυτά, βασική προϋπόθεση _εκτός φυσικά από την παρουσία θεατών που θα έχουν τη διάθεση και την οικονομική δυνατότητα να παρακολουθήσουν ένα έργο_ είναι η ύπαρξη αιθουσών που διαθέτοντας τα απαιτούμενα τεχνικά μέσα θα φιλοξενήσουν τις ταινίες.
Τέτοιες αίθουσες η πόλη του Αγρινίου διαθέτει δυστυχώς μόνο δύο, δείχνοντας περίτρανα και με αυτό τον τρόπο την πολιτιστική πενία της. Η μία ανήκει στο δήμο της πόλης και είναι υπό την εποπτεία του Πνευματικού Κέντρου. Ο δημοτικός κινηματογράφος λειτουργεί ως επιχείρηση, προσπαθώντας το πολιτιστικό προϊόν που προβάλει να μην του δημιουργεί οικονομικά ελλείμματα. Να τη η θεότητα της αγοράς για ακόμη μια φορά στη ζωή μας να ξεδιπλώνεται μπροστά μας. Έχοντας αυτό ως βασικό κριτήριο και μπούσουλα, οδηγήθηκε τα τελευταία χρόνια σε συμφωνίες τέτοιες με τις εταιρείες διανομής κινηματογραφικών έργων που του επιτρέπουν να μην αγοράζει τις ταινίες αλλά να μοιράζεται τα εισιτήρια κατά το ήμισυ με αυτές. Παρότι το οικονομικό ρίσκο σε αυτή την περίπτωση είναι μηδαμινό, το πολιτιστικό προϊόν που προβάλλεται πολλές φορές στερείται καλλιτεχνικής αξίας, όχι όμως και εισπρακτικής. Έτσι οι πολίτες του Αγρινίου τα τελευταία χρόνια είχαν τη δυνατότητα να δουν ουκ ολίγες φορές διάφορα αμερικάνικα ή ελληνικά blockbusters _έτσι λέγονται αγγλιστί οι επιτυχημένες εισπρακτικά ταινίες_, νιώθοντας και αυτοί με τη σειρά τους κοινωνοί στο ομογενοποιημένο και παγκοσμιοποιημένο πλέον πολιτιστικό γίγνεσθαι. Την ίδια ώρα φυσικά ο δήμος γέμιζε τα ταμεία του με χρήματα, νιώθοντας φαντάζομαι περισσή ικανοποίηση για την οικονομική του αυτή επιτυχία.
Όμως να που η θεότητα της αγοράς μερικές φορές μπορεί να παραγκωνιστεί στο δήμο μας, ή τουλάχιστον η χρηματική συναλλαγή να αντικατασταθεί με άλλου τύπου συναλλαγές που αποτελούν βασικά θεμέλια του πολιτικού μας συστήματος. Η πολυαναμενόμενη ταινία «Κώδικας Ντα Βίντσι», που τόσο διαφημίστηκε και στην πόλη μας από το Πνευματικό Κέντρο με αεροπανό πολυτελείας, αφίσες και δελτία τύπου, φάνταζε σαν μια ακόμη χρυσή ευκαιρία για μεγάλες εισπρακτικές πιένες από τη μεριά του δήμου. Την τελευταία στιγμή όμως ο δήμαρχος αποφάσισε να απαγορεύσει την προβολή της, με το επιχείρημα ότι οι όροι του συμβολαίου που καλούνταν να υπογράψουν είναι απαράδεκτοι και ιδιαιτέρως ειδεχθείς. Οι όροι φυσικά που καλούνταν να υπογράψουν είναι οι ίδιοι όροι που αποδέχθηκαν οι δήμαρχοι άλλων δημοτικών κινηματογράφων καθώς και οι επιχειρηματίες αιθουσάρχες σε όλη την ελληνική επικράτεια. Πόσο ειδεχθής μπορεί όμως να χαρακτηριστεί ο όρος εκείνος που θέλει να διασφαλίσει ένα περιουσιακό στοιχείο μιας εταιρείας, όπως είναι η κόπια, από μια ενδεχόμενη καταστροφή, ή πόσο απαράδεκτος μπορεί να χαρακτηριστεί ο όρος εκείνος που θέλει να διασφαλίσει τα αναμενόμενα ή προσδοκώμενα κέρδη από την τυχόν διακοπή της ταινίας; Τα επιχειρήματα που επικαλέστηκε ο δήμαρχος φαίνεται να μην είναι πιστευτά από κανένα νοήμονα κάτοικο αυτής της πόλης, μιας και είναι γνωστό ότι οι παραθρησκευτικές οργανώσεις και η επίσημη εκκλησία μάλλον θα ασκούσαν πιέσεις, αν δεν άσκησαν ήδη, για την ταινία αυτή. Είναι γνωστό επίσης ότι έχουν τον τρόπο τους να πετυχαίνουν αυτό που θέλουν, μιας και ο αριθμός και η δύναμή τους σε αυτήν την πόλη δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητος, τουλάχιστον σε αυτούς που πολιτεύονται και διεκδικούν θώκους και αξιώματα.
Με αυτήν τη συλλογιστική, την άκρως παλαιοκομματική και κοντόφθαλμη, η πόλη μας διασύρθηκε εν μέσω τηλεοπτικών παραθύρων στο πανελλήνιο, πηγαίνοντάς μας πολλά χρόνια πίσω, σε εποχές που δεν τιμούν κανέναν μας. Πραγματικά είναι απορίας άξιο πώς κάποιοι νομίζουν ότι η τοπική κοινωνία μπορεί να δεχθεί αμάσητα λογικές λογοκρισίας και πρακτικές σκοταδισμού προς χάριν εκλογικών σκοπιμοτήτων. Θα πρέπει να έχουν υπόψιν τους όσοι συναίνεσαν σε τέτοιου τύπου πρακτικές ότι για να εκλεγούν ξανά χρειάζονται και άλλες ψήφους πέρα από όσες ελέγχει η εκκλησία.
Το ζητούμενο όμως σήμερα για κάθε σκεπτόμενο πολίτη και με αφορμή το γεγονός αυτό της λογοκρισίας, είναι να ανοίξει τα μάτια του και να αντιληφθεί ότι η πόλη και κατ’ επέκταση η ζωή μας έχει διαβρωθεί είτε από τον ανορθολογισμό των νόμων της ελεύθερης αγοράς και της αρπαχτής, όπου τα πάντα πουλιούνται και αγοράζονται (το παράδειγμα ανέγερσης πολυώροφων οικοδομών μπροστά στο εκκλησάκι του παλιού Αγίου Χριστοφόρου _σημείο αναφοράς για την πόλη μας_ είναι χαρακτηριστικό της πολιτικής που ακολουθείται εδώ και χρόνια από τους κρατούντες), είτε από τα βαλτόνερα πάσης φύσεως φονταμενταλισμών, μυστικισμών, συνωμοσιολόγων, που καταδυναστεύουν τις ζωές μας. Και τα δύο αυτά προσωπεία αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Η συστηματική πάλη εναντίον αυτών είναι και επιτακτική αλλά και βασική προϋπόθεση για την κοινωνική χειραφέτησή μας.

Του Στέλιου Μερμίγκη