Η ΧΑΜΕΝΗ ΤΙΜΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Το πανηγύρι των εκλογών τελείωσε. Οι υποψήφιοι που, ως μαθητευόμενοι μάγοι, με τα παχιά τους λόγια και τα απαστράπτοντα χαμόγελά τους προσπάθησαν για ακόμη μια φορά να λειτουργήσουν ως «σωτήρες» του τόπου, μαζεύουν τώρα πια όχι βέβαια τα ιλουστρασιόν σκουπίδια τους που μας έπνιξαν, αλλά την πολιτική τους πραμάτεια, και επιφυλάσσονται να μας την ξαναδείξουν σε τέσσερα χρόνια.

Ευτυχώς στον τόπο μας τα πολιτικά πράγματα είναι ξεκάθαρα, διάφανα, χωρίς κανέναν λεκέ, χωρίς καμιά αμφιβολία. Κάποιες σπίθες μόνο πολιτικής ανυπακοής και διαμαρτυρίας που τόλμησαν να κάνουν την εμφάνισή τους, πού θα πάει; -ευελπιστούν οι κρατούντες- θα εξαφανιστούν και αυτές σύντομα. Μπορεί στην υπόλοιπη επικράτεια όλοι -από την κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ ως την αριστερά και τις εταιρείες δημοσκοπήσεων- να ξιφουλκούν για τα αποτελέσματα των εκλογών και να έχουν βγάλει τα μπακαλοτεφτέρια τους και τα μολύβια τους για να υπολογίσουν ποιος θα καρπωθεί την όποια νίκη και ποιος θα λάβει τα όποια μηνύματα, τούτη η ιστορία όμως δεν αφορά την Αιτωλοακαρνανία. Εδώ είναι το βασίλειο του δικομματισμού, η χαρά των δύο μονομάχων, η απόλυτη κυριαρχία της μιας σκέψης, της μιας πολιτικής, των παραγόντων, των μηχανισμών, των δημόσιων σχέσεων, των ρουσφετιών, της ψήφου ως αντικείμενο συναλλαγής, της προκλητικής σπατάλης χρήματος για την προβολή των υποψηφίων, της κουτσής και λειψής ενημέρωσης, της ανύπαρκτης πολιτικής σκέψης και του φτωχού πολιτικού λόγου. Ακόμη και στο ανυπόληπτο ποδοσφαιρικό πρωτάθλημά μας με τις παράγκες και την παντοκρατορία του Θρύλου ή παλιότερα του Τριφυλλιού, όλο και κάποια άλλη ομάδα μπορεί κάποτε να ξεχωρίσει. Το δικαίωμα στο όνειρο, στο διαφορετικό, υπάρχει παντού στον πλανήτη εκτός από την Αιτωλοακαρνανία. Φαίνεται ότι οι κάτοικοι αυτού του τόπου συμπεριφέρονται ως υπήκοοι μάλλον παρά ως πολίτες. Τα μπλε και πράσινα κόμματα λειτουργούν περισσότερο ως μαντριά ή φυλακές παρά ως θεσμοί της δημοκρατίας, ενίοτε δε επικοινωνούν μεταξύ τους με υπόγεια τούνελ και περίεργες διαδρομές γνωστές μόνο στους ιδιοκτήτες τους. Όποιος τολμήσει να το σκάσει, όποιος εκδηλώσει επιθυμία να δει τι κρύβεται πίσω από τα πράσινα και γαλάζια τείχη, όποιος αρνηθεί τη ζωή του να την ορίζουν οι «τσοπαναραίοι», όποιος εκφράσει επιθυμία να ακούσει και να δει όλους αυτούς που του φωνάζουν έξω από τα μαντριά, μαύρο φίδι που τον έφαγε.

Η Ριζοσπαστική Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση Αιτωλοακαρνανίας (ΡΑΣΑ), ως ένα μικρό αλλά -ελπίζουμε- ανθεκτικό πλεούμενο, ξεκίνησε το ταξίδι της πριν από τέσσερα χρόνια, γνωρίζοντας πολύ καλά με τι αντίξοες συνθήκες θα παλέψει. Το ταξίδι αυτό το χαιρέτησαν 2.600 περίπου συμπατριώτες μας, δίνοντας κουράγιο σε όλους εμάς που επιβιβαστήκαμε στο πλοίο αυτό. Όλο αυτό το διάστημα το καραβάκι μας έπλεε κόντρα στον καιρό και στα κάθε λογής καρτέλ της εξουσίας, τοπικής, κρατικής, ευρωπαϊκής, αναδεικνύοντας μια άλλη πολιτική αντίληψη για την αυτοδιοίκηση, όπως η δημιουργία ανεξάρτητων θεσμών λαϊκής συσπείρωσης και πάλης με συνελεύσεις και επιτροπές αγώνα, ως το πραγματικά αντίπαλο δέος στον γραφειοκρατικό και ξένο προς τα συμφέροντα των πολιτών θεσμό της τοπικής αυτοδιοίκησης. Η αντίληψη αυτή επιβραβεύτηκε από 2.200 περίπου συντοπίτες μας σε συνθήκες απίστευτης πολιτικής πόλωσης, δίνοντάς μας κουράγιο να συνεχίσουμε το δύσκολο ταξίδι μας και να προκαλέσουμε όσο πιο πολλές ρωγμές μπορούμε στην κυρίαρχη πολιτική.

Η ΡΑΣΑ, ενάντια στη λογική του «ψεκάστε – ψηφίστε – τελειώσατε», είναι υποχρεωμένη να δίνει το «παρών» όλες τις Κυριακές -και όχι μόνο αυτές των εκλογών-, πιστή στην αντίληψη ότι η ζωή μας θα αλλάξει μόνο όταν όλοι εμείς αποφασίσουμε να την πάρουμε οι ίδιοι στα χέρια μας, ανατρέποντας τα «μεγαλεπήβολα» σχέδια των εξουσιαστών και ορθώνοντας κάστρο απόρθητο απέναντί τους. Εξάλλου, όπως λέγαμε και στη διακήρυξή μας, το σκοτάδι ούτε μόνο του είναι, αλλά κυρίως ούτε ανίκητο.

Του Στέλιου Μερμίγκη

Μέλους της Ριζοσπαστικής Αντικαπιταλιστικής Συσπείρωσης Αιτωλοακαρνανίας (Ρ.Α.Σ.Α.)