ΜΙΑ ΠΡΑΣΙΝΗ ΡΩΓΜΗ

ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ

Είναι απορίας άξιο για το ποιος ή ποιοι, πότε και πού αποφασίζουν να αφιερώσουν την κάθε μέρα του χρόνου σε κάτι. Έτσι έχουμε την ημέρα της γυναίκας, της μητέρας, του πατέρα, της ποίησης, του θεάτρου, της μουσικής, του περιβάλλοντος, του αγώνα ενάντια στο AIDS ή στα ναρκωτικά. Το δε περιβάλλον έχει -θα λέγαμε- τους πιστότερους οπαδούς. Αν στο πρόσφατο παρελθόν ασχολούνταν μαζί του κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου μόνο μερικοί ψυλλιασμένοι πολίτες με το χαρακτηριστικό προσωνύμιο του οικολόγου, σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ο κόμπος έχει φτάσει απ’ ό,τι φαίνεται στο χτένι, και αναγκαστικά -έστω και για τους τύπους- ασχολούνται όλοι πια με το θέμα: από τον πρώην Αμερικανό αντιπρόεδρο Αλ Γκορ που με τις ακριβοπληρωμένες ομιλίες του ανά τον κόσμο προκαλεί ρίγη ανησυχίας αλλά και ενθουσιώδη αποδοχή των θέσεών του, όπως καλή ώρα έγινε και σε εμάς εδώ πρόσφατα, με τον πρωθυπουργό να δηλώνει ένθερμος οικολόγος και να προθυμοποιείται να αγοράσει το DVD του Αμερικανού πολιτικού, μέχρι τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ που κάνει test drive σε υβριδικά πράσινα αυτοκίνητα, και τους αντιπροσώπους των οκτώ ισχυρότερων κυβερνήσεων, τους G8, που εν πολλοίς ευθύνονται για τη σημερινή ζοφερή κατάσταση του πλανήτη.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει σε μικρογραφία και σε τοπικό επίπεδο, με τους κατά τόπους άρχοντες και παράγοντες να μιλάνε όχι μόνο επετειακά τη μέρα αυτή, αλλά όπου σταθούνε και βρεθούνε να εκδηλώνουν το αμέριστο ενδιαφέρον τους για το περιβάλλον και την αειφόρο ανάπτυξη που οφείλουμε να ακολουθήσουμε.

Η πραγματικότητα όμως τόσο σε εθνικό επίπεδο όσο και σε τοπικό -που μας αφορά εξάλλου ιδιαιτέρως-, είναι εξόχως αποκαλυπτική και αποτελεί αδιάψευστο μάρτυρα της υποκριτικής και κατ’ επέκταση επικίνδυνης για τη δημόσια υγεία και την ποιότητα ζωής μας, πολιτικής στάσης τους.

Οι ανεξέλεγκτες χωματερές που αποτελούν αιτία πολλών πυρκαγιών και έκλυσης διοξινών καθώς και άλλων επικίνδυνων για τη ζωή ουσιών στον υδροφόρο ορίζοντα ονομάζονται με τον ακαταλαβίστικο για τους πολλούς αλλά τόσο εύηχο και επιστημονικό όρο ΧΑΔΑ: τριάντα τον αριθμό, συνθέτουν ένα εκρηκτικό μπουκέτο και στολίζουν με τον τρόπο τους διάφορες γωνιές του νομού μας.

Τα αυθαίρετα κτίσματα που ξεπερνούν τα 800 σε περιοχές ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, όπως στη λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου ή σε περιοχές κοντά στις εκβολές του Αχελώου ποταμού -οι οποίες μάλιστα προστατεύονται από διεθνείς συνθήκες όπως η RAMSAR, ξεφύτρωσαν σαν μανιτάρια όλα αυτά τα χρόνια με την ανοχή των πολιτικών μας παραγόντων, επιβεβαιώνοντας το γνωστό στην πολιτική πιάτσα, ότι οι πάσης φύσης καταπατητές και αυθαίρετοι αποτελούν σημαντικό πολιτικό βαρίδι για την κάθε λογής εκλογική αναμέτρηση.

Οι παράνομες αμμοληψίες από το ποτάμι του Αχελώου καθώς και η εναπόθεση σκουπιδιών γύρω από αυτό δείχνουν το πραγματικό ενδιαφέρον μας, την ώρα μάλιστα που εντείνονται οι προσπάθειες του υπουργού Δημοσίων Έργων -και όχι φυσικά Περιβάλλοντος- κ. Σουφλιά για την επικείμενη εκτροπή του.

Η ύπαρξη αλλά και η επέκταση των δεξαμενών πετρελαίου στον Αμβρακικό, η οποία έγινε με συναινετικές διαδικασίες των γαλαζοπράσινων νομαρχιακών συμβούλων, δυναμιτίζουν όλο και περισσότερο την ήδη βεβαρημένη και από την ύπαρξη των πολλών ιχθυοκαλλιεργειών περιβαλλοντική κατάσταση του κόλπου.

Η παρουσία της καρκινογόνου ουσίας αμιάντου στα υδρευτικά δίκτυα, όπως αυτό της πόλης του Αγρινίου, καθώς και σε σχολεία, είναι μια ακόμη ενδεικτική μαρτυρία για τον απαιτούμενο σεβασμό που δείχνουν οι έχοντες την εξουσία σε αυτόν εδώ τον τόπο.

Τέλος, η παντελής έλλειψη οποιασδήποτε πολιτικής σχετικής με φιλικά μέσα μεταφοράς όπως ο σιδηρόδρομος, ακόμη και αν αυτός περιορίζεται σε τοπικό επίπεδο, δημιουργώντας για παράδειγμα μια πράσινη γραμμή μεταξύ των πόλεων του νομού μας τόσο με το αεροδρόμιο του Ακτίου όσο και με τα μέρη που σηματοδοτούν τη φυσιογνωμία του νομού μας, όπως είναι οι λίμνες και τα ποτάμια μας, και αντίθετα η προώθηση ενεργειών που ευνοούν το αυτοκίνητο, όπως η απαίτηση για δημιουργία χάραξης δρόμου γύρω από την Τριχωνίδα, συνθέτουν το περιβαλλοντοκτόνο παζλ της περιοχής μας.

Το εντυπωσιακό είναι ότι όλα αυτά συμβαίνουν σε μια περιοχή με μηδενική σχεδόν παραγωγική δραστηριότητα, ειδικά στο δευτερογενή τομέα. Σκεφτείτε τι έχει να γίνει όταν πλακώσουν και οι πολυπόθητοι επενδυτές.

Αυτό που χρειαζόμαστε άμεσα είναι μια πράσινη ρωγμή στην πολιτική καθεστηκυία τάξη πραγμάτων, τόσο στα του οίκου μας όσο και συνολικότερα στην ελλαδική -και φυσικά όχι μόνο- επικράτεια.