Οι κουκουλοφόροι δεν κρύβονται πια, δεν μπορούν πια να κρυφτούν βλέποντας τα κεκτημένα τους ν’ απειλούνται. Πέταξαν μακριά μάσκες και κουκούλες, φόρεσαν τα καλά τους, τις γραβάτες και τα κοστούμια τους, κρέμασαν το ταμπελάκι του τηλεδικαστή, κι αποθρασυμένοι μες στα τηλεοπτικά τους παράθυρα, αντί για πέτρες και μολότοφ εκτοξεύουν και ξερνάνε το μίσος τους και την απέχθειά τους προς κάθε κοινωνική ομάδα που τολμά να σηκώσει κεφάλι. Τα ίδια έκαναν με τους δασκάλους, τα ίδια κάνουν τώρα με τους φοιτητές. Καθισμένοι αναπαυτικά στους παχυλούς μισθούς τους, μειδιούν που υπάρχει κόσμος ο οποίος τολμά να ζητά αυξήσεις, που τολμά να ζητά αξιοπρέπεια, που αντιστέκεται στη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού. Ενίοτε αποσιωπούν ό,τι δεν τους συμφέρει, προβάλλουν μόνο ό,τι μπορεί να σκιάσει και να συκοφαντήσει τους αγώνες των εργαζομένων και των φοιτητών, φιμώνουν τις αντίθετες φωνές, διακόπτουν και λογοκρίνουν ό,τι πάει να δημιουργήσει και την παραμικρή ρωγμή στο σάπιο οικοδόμημα που τους θρέφει και το περιφρουρούν χωρίς αιδώ πια και προσχήματα, φανερώνοντας όμως έτσι, άθελά τους, πόσο πολύ φοβούνται το ξύπνημα των συνειδήσεων.
Μια και είπαμε Ρωγμή, εδώ σ’ αυτή την πόλη, σ’ αυτόν το νομό, φαίνεται πως έχουμε την πολυτέλεια να διαθέτουμε πολλά έντυπα αναλόγου περιεχομένου και ύλης μ’ αυτό που κρατάτε στα χέρια σας και να μην το ξέρουμε, γιατί πώς αλλιώς εξηγείται το γεγονός ένα τέτοιο έντυπο, με τα χίλια κουσούρια του και τα πολλαπλάσια αν θέλετε λάθη του, να τυγχάνει τέτοιας αδιαφορίας και τέτοιας απαξίωσης από αριστερούς με ή χωρίς εισαγωγικά. «Φοβάται» ο κόσμος- ποιοι; οι αριστεροί, οι θεωρητικά πιο προοδευτικοί κι «ανοιχτοί» άνθρωποι αυτού του τόπου- να διακινήσει, να μοιράσει, να γνωρίσει έστω κι ένα φύλλο αυτής της φυλλάδας μην τυχόν και παρεξηγηθεί, μην τυχόν και στιγματισθεί, μην τυχόν και τον κατατάξουν κάπου χωρίς τη θέλησή του, μην τυχόν και εκτεθεί. Αν τέτοιοι άνθρωποι και με τόσα στεγανά θέλουν να εκφράζουν την αριστερά στην Ελλάδα σήμερα, κι αν τέτοιοι άνθρωποι θέλουν να την υπηρετούν, κι αν οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι διαλαλούν προς όλες τις κατευθύνσεις πόσο πολύ «κόπτονται» για την ενότητα της αριστεράς, τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ούτε ο κατακερματισμός της ούτε κι η αδυναμία να φέρει τον κόσμο κοντά της, που μπορεί τελικά να μην είναι καν αδυναμία αλλά πολύ χειρότερα επιθυμία, προκειμένου έτσι να διατηρούνται κάθε είδους μικρομάγαζα, μικροεξουσίες, μικροαλήθειες και τελικά και μικροαριστερά, μακριά από ευθύνες και με την εύκολη κριτική ανά χείρας.
Ένας κοινωνικός σεισμός πολλών Ρίχτερ τέτοιος που να προκαλέσει ρωγμές στο σύστημα δεν φαίνεται ορατός ούτε με το μικροσκόπιο, κι οι ευκαιρίες δείχνουν να χάνονται, και μάλιστα πολύ εύκολα, η μία μετά την άλλη, με πιο πρόσφατη τον μεγάλο αγώνα των φοιτητών. Όσον αφορά το φυσικό φαινόμενο του σεισμού, απορίας άξιον είναι με πόσο περισσό θράσος οι άρχοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης του νομού μας βγαίνουν στα κανάλια να μας συμβουλέψουν πώς να προφυλαχθούμε και τι μέτρα να πάρουμε, ενώ την ίδια στιγμή π.χ. σ’ αυτήν την έρμη πόλη του Αγρινίου δεν έχουν αφήσει σπιθαμή ελεύθερου χώρου προσωρινής διαφυγής των κατοίκων. Για φανταστείτε 80.000 με 100.000 κόσμο στο πάρκο, γιατί πού αλλού θα μπορούσαν να πάνε προσωρινά -κι άντε να βάλουμε και την Αγία Τριάδα-, σε μια στιγμή τέτοιας ανάγκης τι θα μπορούσε να γίνει! Τι θα μπορούσε να γίνει αν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, όπως είναι και το πιο φυσιολογικό, επιχειρούσαν ταυτόχρονα να διαφύγουν προς την ύπαιθρο! Τι μποτιλιάρισμα και τι πανικός θα δημιουργούνταν μες στα στενά σοκάκια και τις ελάχιστες εξόδους της μικρής μας πόλης, που εκείνη τη στιγμή θα φάνταζε τεράστια λόγω όλου αυτού του κόσμου που θα ξεχυνόταν ξαφνικά στους δρόμους!
Απλό στη σύλληψή του και σωστά δομημένο το κόλπο με τα γα(δο)μημένα ομόλογα. Τα λαμόγια και τα τομάρια δυστυχώς δεν έχουν χρώμα, είναι υπεράνω ιδεολογιών και πολιτικών, τζογάροντας και τρώγοντας τα χρήματα των εργαζομένων. Έχουν πια τόσο πολύ αποθρασυνθεί που δεν έχουν ούτε το παραμικρό ίχνος ευθιξίας: να δούμε έστω και μία παραίτηση, να δούμε κάποιον ν’ αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη! Απ’ την άλλη, το ΠΑΣΟΚ έχει τόσο ταυτιστεί στη συνείδηση του ελληνικού λαού με τη διαφθορά, που ακόμα και στις δικές του δημοσκοπήσεις βγαίνει δεύτερο και καταϊδρωμένο! Και θα ’ρθουν μετά όλοι αυτοί οι αγύρτες να κάνουν λόγο για κρίση του ασφαλιστικού, για χρήματα που δεν επαρκούν για τις συντάξεις, για αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης ώστε να βγούμε από την κρίση αποποιούμενοι παράλληλα οποιαδήποτε ευθύνη.
Πού είναι αυτή την εποχή, και κατά τις πρωινές ώρες, οι μαθητές της τρίτης Λυκείου, οέο; Όσοι δεν σκοτώνονται στους δρόμους κατά τη διάρκεια των πενθήμερων εκδρομών εξαιτίας ασυνείδητων φορτοεκφορτωτών, οδηγών, εργολάβων κλπ. ή δεν πνίγονται σε πισίνες , στην κυριολεξία σε μια κουταλιά νερό, εξαιτίας της εγκληματικής ανευθυνότητας κάποιων ξενοδόχων και της αμέλειας ίσως κάποιων συνοδών καθηγητών, δεν βρίσκονται στο σχολείο τους όπως πολλοί θα θέλαμε να πιστεύουμε. Βρίσκονται στα φροντιστήρια, κι οι φροντιστηριάρχες τρίβουν τα χέρια τους απ’ τη μεγάλη κονόμα. Οι μαθητές έχοντας κρατήσει, καθ’ όλη τη διάρκεια της τελευταίας τους σχολικής χρονιάς, όλες τους τις απουσίες, τέλη Μάρτη-αρχές Απρίλη δεν ξαναπατάνε στο σχολείο, κάνουν το φροντιστήριο σχολείο και μπαίνουν στην τελική ευθεία για την υπέρ πάντων μάχη, τις πανελλαδικές εξετάσεις. Το κακό είναι πως, απ’ ό,τι φαίνεται, αυτό δεν δείχνει ν’ ανησυχεί και να ενοχλεί κανέναν, λες κι είναι κάτι το νομοτελειακό. Ούτε το Υπουργείο Παιδείας ούτε τους καθηγητές ούτε τους γονείς. Οι μόνοι που δεν φέρουν καμία ευθύνη γι’ αυτή την απίστευτη διαπόμπευση της δημόσιας εκπαίδευσης είναι βέβαια οι μαθητές. Μετά για ποια παιδεία έχουμε το δικαίωμα να μιλάμε, για ποια κριτική σκέψη κι ολοκληρωμένες προσωπικότητες!
Τα Sea Diamonds, τελικά, δεν είναι παντοτινά.
Γιάννης Μπαζώρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου