ΡΩΓΜΗ της Αιτωλοακαρνανίας

Βουλιάζουμε όλο και πιο κάτω, όλο πιο βαθιά
Πότε θα πιάσουμε επιτέλους πάτο, πια;
Απύθμενο μοιάζει αυτό το βαρέλι του πολιτικού αμοραλισμού στο οποίο έχουμε χωθεί.
Ο πρωθυπουργός εντελώς πραξικοπηματικά διαλύει τη βουλή και προκηρύσσει εκλογές επικαλούμενος ως «εθνικό λόγο» τη σύνταξη του νέου προϋπολογισμού. Άραγε τι να μας περιμένει; Κανένα απ’ τα κόμματα της βουλής δεν εκφράζει σοβαρές ενστάσεις επ’ αυτού και μοιάζει όλοι να το αποδέχονται νομοτελειακά, σαν να ναι όλοι έτοιμοι από καιρό, ο καθένας για δικούς του λόγους. Άλλος για να επανέλθει στην εξουσία, άλλος για να γλύψει έστω κι ένα κοκαλάκι της, άλλος για να μετρήσει τις δυνάμεις του και να ικανοποιήσει τη φιλαρέσκειά του αυξάνοντας το εκλογικό ποσοστό του. Κανένας τους όμως δε δείχνει ικανός, πάλι ο καθένας για τους δικούς του λόγους, ν’ ανατρέψει την πολιτική της κυβέρνησης. Άλλος γιατί δε διαφέρει καθόλου η δική του πολιτική, άλλος γιατί θεωρεί ότι μόνο μέσα απ’ τη δική του εκλογική ενίσχυση θα επέλθει η αταξική κοινωνία, άλλος γιατί νομίζει πως μπορεί να σταθεί όρθιος πατώντας σε δυο βάρκες.

Ευκαιρίες για μόρφωση, ευκαιρίες για απασχόληση (ούτε καν για εργασία) διαλαλούν τα δυο μεγάλα κόμματα. Περάστε κόσμε! Βλέπετε στις μέρες μας η λέξη δικαίωμα (στη μόρφωση και στην εργασία) τείνει να εξοστρακιστεί απ’ τα λεξικά και ν’ αντικατασταθεί απ’ τη λέξη ευκαιρία.

Μαύρισε η ψυχή μας απ’ όσα είδαμε και σε ζωντανή μάλιστα μετάδοση τις τελευταίες μέρες του Αυγούστου. Μετά σου λέει «ο Αύγουστος δεν έχει ειδήσεις». Όλη η Παραιόνιος Δυτική Ελλάδα απ’ τα σύνορα με την Αλβανία ως και την Καλαμάτα τυλίχτηκε στις φλόγες, με επίκεντρο την περιοχή της Ηλείας. Φυσικό και επόμενο το ανύπαρκτο κοινωνικό κράτος που έχει στο κέντρο του το κέρδος κι όχι τον άνθρωπο, να μην μπορέσει ν’ ανταπεξέλθει σε κανένα επίπεδο. Κι όμως, γι’ αυτήν την ανείπωτη καταστροφή δε ζητήθηκαν πολιτικές ευθύνες «δεν είναι ώρα για τέτοια» κραύγαζαν οι δοκησίσοφοι τηλεοπτικοί δικτάτορες του τόπου μας, κι όμως μέσα σ’ αυτήν την ανείπωτη, από όποια πλευρά και να την πιάσεις, καταστροφή είναι και κάποιοι που τρίβουν από χαρά τα χέρια τους. Είναι το τουριστικό και κατασκευαστικό κεφάλαιο, ντόπιο και ξένο. Αλίμονο σ’ αυτούς που επλήγησαν και σ’ αυτούς που χάθηκαν με το χειρότερο απ’ τους θανάτους.

Ερώτηση (αγωνίας): Γιατί κανένα κομμάτι της αριστεράς, κοινοβουλευτικής και μη, δεν μπορεί να υφαρπάξει απ’ τα δυο μεγάλα κόμματα την ψήφο του άνεργου, του μεροκαματιάρη, του ανασφάλιστου, του part time εργαζόμενου, του πωλητή, του μικροαγρότη, του μικροσυνταξιούχου, του νέου κλπ.; Μεγάλη απάντηση θα μου πείτε, είναι η ομηρία, είναι ο εγκλωβισμός των ψηφοφόρων, είναι ο αποκλεισμός απ’ τα μέσα ενημέρωσης, ο υποταγμένος συνδικαλισμός και δεκάδες άλλοι σοβαροί ή λιγότεροι σοβαροί λόγοι Τα χρόνια όμως περνούν, τα πράγματα χειροτερεύουν κι ο κόσμος θέλει λύσεις κι απαντήσεις εδώ και τώρα. Δε νομίζουμε ότι έχει την υπομονή να περιμένει κι άλλο κι άλλο. Ο κλοιός γύρω απ’ την αριστερά όλο και στενεύει, καθώς ο ένας ουσιαστικά απευθύνεται στον άλλο προσπαθώντας με ό,τι όπλα διαθέτει για να τον πείσει για τη δικιά του αλήθεια. Οι πολλοί όμως απομακρύνονται. Ναι, πάντα οι μειοψηφίες δημιούργησαν τα μεγάλα κινήματα, αλλά και οι δάσκαλοι κι οι φοιτητές όταν έμειναν μόνοι τους οπισθοχώρησαν. Μήπως πρέπει το σύνολο της αριστεράς να ενσκήψει κάποια στιγμή να δει τις αδυναμίες της, να γίνει πιο κατανοητή και πιο προσιτή στον πολύ κόσμο, να αναθεωρήσει κάποια πράγματα εξετάζοντάς τα πια με τη ματιά του σήμερα, να υιοθετήσει, όπου χρειάζεται, στόχους πιο ρεαλιστικούς κι όλα αυτά, ει δυνατόν, χωρίς καμία ιδεολογική έκπτωση;


Λιγότερο πράσινο, λιγότερο οξυγόνο, λιγότερη ελεύθερη γη, λιγότερη ανάσα και ζωή μας άφησε πίσω του αυτό το καλοκαίρι και η αποθέωση του λιγότερου κράτους. Αυτό φάνηκε καθαρά και στις συνεχείς διακοπές του ηλεκτρικού ρεύματος καθ’ όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού, αλλά κυρίως φάνηκε στην έλλειψη μέσων και ανθρώπινου δυναμικού για την πρόληψη και αντιμετώπιση των πρόσφατων πυρκαγιών. Μόνο στην ιδιωτικοποίηση της πυροσβεστικής δεν έχουν προχωρήσει προφανώς γιατί δεν αφήνει καθόλου περιθώρια κέρδους κι άλλωστε γιατί να ρισκάρει κάποιος όταν υπάρχουν τόσες άλλες ευκαιρίες!

Θα θέλαμε κι απ’ αυτό το βήμα να εκφράσουμε την αμέριστη συμπαράστασή μας στον, πρώην πια, προϊστάμενο της Κτηματικής Υπηρεσίας του νομού μας τον κ. Δημ. Ντάουλα, καθώς και τον αποτροπιασμό μας για όλον αυτόν το συρφετό από πολιτικά κουνάβια που ζήτησαν και πέτυχαν τελικά την απομάκρυνσή του απ’ την υπηρεσία με το πρόσχημα ότι τάχατες αναγνωρίζουν και εκτιμούν το έργο του και την προσφορά του και γι’ αυτό σκέφτηκαν να τον αναβαθμίσουν επαναφέροντάς τον στην προηγούμενη υπηρεσία του και σε καλύτερο πόστο. Ο φαρισαϊσμός σ’ όλο του το μεγαλείο! Τουλάχιστον πρόλαβε ο άνθρωπος στο λίγο διάστημα που έμεινε στην υπηρεσία και να γνωστοποιήσει στην κοινή γνώμη το ζήτημα με τ’ αυθαίρετα του Λούρου και να φέρει σ’ επαφή πολίτες και συλλόγους που μάχονται τους καταπατητές και να σταματήσει την αυθαίρετη δόμηση και ν’ αναγκάσει τους διαδόχους του να’ ναι πολύ πολύ προσεκτικοί. Όλα αυτά φαίνεται πως «εξόργισαν» κάποιους που δεν ανέχονται από κανένα να χαλάει την καθεστηκυία τάξη και πριν να ’ναι πολύ αργά, προχώρησαν στην καρατόμησή του.

Με την ευκαιρία θα θάλαμε να καταγγείλουμε τον πολυθεσίτη εκδότη, διευθυντή και αρχισυντάκτη αυτής εδώ της φυλλάδας, καθώς μετά και την τελευταία δημοσιογραφική μας επιτυχία που προκάλεσε παγκόσμιο πάταγο, αφού είμαστε εμείς που τύχαμε κατ’ αποκλειστικότητα την τελευταία συνέντευξη του Δημ .Ντάουλα ως προϊσταμένου της Κτηματικής Υπηρεσίας, και καθώς το e-mail της εφημερίδας έχει κατακλειστεί από δεκάδες προτάσεις μεγάλων εκδοτικών συγκροτημάτων του κέντρου, αυτός συνεχίζει να αρνείται πεισματικά να μας δώσει μεταγραφή.

Κουίζ: Έλληνας μπατίρης καταχρεωμένος στις τράπεζες με 9 γράμματα. Ποιος να ’ναι, ποιος να ’ναι;

Ας ελπίσουμε απ’ την επόμενη των εκλογών για μια καλύτερη ΜΕΡΑ μέσα απ’ τους αγώνες που έρχονται, γιατί σα να πιάνουμε πάτο.

Γιάννης Μπαζώρας