ΡΩΓΜΗ της Αιτωλοακαρνανίας

ΜΑΥΡΙΣΤΕ ΤΟΥΣ

ΜΕ ΚΟΚΚΙΝΗ ΨΗΦΟ

Εδώ και κάμποσα χρόνια, οι θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού σε πλανητικό επίπεδο -αρχίζοντας από την αιματοβαμμένη Χιλή του Πινοσέτ στις αρχές της δεκαετίας του 1970 και στη συνέχεια εξαπλώνοντας την πολιτική τους σαν γάγγραινα σε ολόκληρο σχεδόν τον πλανήτη-, προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν υπάρχουν τάξεις και συλλογικότητες αλλά άτομα, ότι ο καθένας είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του και οι επιλογές του είναι εκείνες και μόνο που θα καθορίσουν την πορεία της ζωής του, και ότι τα πάντα σε τελική ανάλυση πρέπει να ζυγίζονται. Το μόνο που δεν μας λένε κάθε φορά, ξεκάθαρα τουλάχιστον, είναι ποια είναι τα ζύγια και ποιος χειρίζεται τη ζυγαριά.
Στη πατρίδα μας, τα δύο κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία έχουν στην πολιτική τους προμετωπίδα τη φράση “λιγότερο κράτος, περισσότερη ελευθερία στο κεφάλαιο για περισσότερες επενδύσεις που θα φέρουν περισσότερη ανάπτυξη και αυτή με τη σειρά της θα φέρει νέες θέσεις εργασίας”. Έτσι οι Χάρι Πότερ του νεοφιλελευθερισμού, πιστοί στις επιταγές της εποχής μας, έχουν φτιάξει και αυτοί με τη σειρά τους μια καλή πλάστιγγα όπου ζυγίζουν το καθετί. Στη μια μεριά έχουν το κεφάλαιο και τους πολιτικούς υπηρέτες με τα συμπαρομαρτούντα τους, όπως μεγάλα έργα, εθνικοί στόχοι, ανάπτυξη, επιδοτήσεις και αμέριστος προστατευτισμός του κεφαλαίου, κέρδη, ανταγωνισμός, ανεμπόδιστες δράσεις του. Από την άλλη έχουν την κοινωνία με όλα τα βάρη της και τις ανάγκες της για υγεία, παιδεία, κοινωνική ασφάλιση, ατομικές ελευθερίες, μετανάστες, ποιότητα ζωής, προστασία του περιβάλλοντος. Το ένα με άλλα λόγια είναι το αντίπαλο δέος του άλλου. Έτσι, για να γείρει η πλάστιγγα προς τη μεριά του ενός, θα πρέπει να ψαλιδίσουνε αφαιρώντας από τη δημόσια ζωή πράγματα του άλλου. Δεν χρειάζεται δα ιδιαίτερη αναλυτική ικανότητα και κανένα τεράστιο βάθος σκέψης για να διαπιστώσει κανείς ότι τα τελευταία χρόνια η πλάστιγγα γέρνει εντυπωσιακά -και θα έλεγα δυσανάλογα, αν χρησιμοποιήσουμε ως κριτήριο τον απόλυτο αριθμό των ενδιαφερομένων- προς τη μεριά του κεφαλαίου. Δεν υπάρχει τομέας του κοινωνικού βίου που να μην έχει υποστεί κυριολεκτικά καθίζηση. Δεδομένου βέβαια ότι το δημόσιο στη χώρα μας χρησιμοποιήθηκε αποκλειστικά και μόνο ως λάφυρο από τις διάφορες κυβερνήσεις προκειμένου να διαιωνίζουν την παρουσία τους στην εξουσία η πραγματικότητα καταντά ζοφερή. Η ομηρία των συμβασιούχων, τα μπιλιετάκια της κυρίας Παπακώστα προς την Πυροσβεστική για τακτοποίηση γαλάζιων παιδιών, τα τηλεφωνήματα των βουλευτών μας για ανάλογες πράξεις προς κάθε δημόσια υπηρεσία σαν να αποτελεί φέουδό τους, είναι χαρακτηριστικές περιπτώσεις που συνθέτουν με τον ποιο εύγλωττο τρόπο την κατάσταση και κυρίως την αντίληψη των κρατούντων περί δημοσίου.
Η τραγωδία του φετινού καλοκαιριού με τους δεκάδες νεκρούς, την ανυπολόγιστη οικολογική καταστροφή, αλλά και τις συνέπειες που θα υπάρξουν για όλους μας στο μέλλον, επιβεβαιώνει δυστυχώς με τον πιο κραυγαλέο αλλά και αποκρουστικό συνάμα τρόπο την εγκληματική πολιτική που ακολουθείται από τους δύο πρασινογάλαζους μονομάχους. Τα κροκοδείλια δάκρυα που ρίχνουν κατόπιν εορτής οι εθνοπατέρες μας δεν μπορούν να κρύψουν τις ευθύνες τους. Ας μην ξεχνάμε πόσες φορές έκλεισαν το μάτι στους χιλιάδες αυθαιρετούχους με τη νομιμοποίηση των σπιτιών τους και τον αποχαρακτηρισμό εκατομμυρίων στρεμμάτων δασικής ή προστατευμένης από διεθνείς συνθήκες περιοχής, προς άγρα φυσικά ψήφων. Το παράδειγμα του διευθυντή της Κτηματικής Υπηρεσίας του νομού μας, κ. Ντάουλα, που τόλμησε να εναντιωθεί στα συμφέροντα πάσης φύσης καταπατητών δημόσιας γης και αποκαθηλώθηκε κατόπιν παρέμβασης των βουλευτών μας αμέσως μετά από τη μεγάλη φωτιά της Πάρνηθας, δείχνει ότι δεν χαμπαρίζουν τίποτε, δεκάρα δεν δίνουν ούτε για τις ζωές μας ούτε για τις επόμενες γενιές. Και ας τρέχουν τώρα, επιδιδόμενοι σε έναν απίστευτο πλειστηριασμό του πόνου πάνω στα καμένα και ξεχνώντας τις απόψεις τους περί λιγότερου κράτους. Μόνο προίκες δεν έταξαν ακόμη στις θυγατέρες των πυρόπληκτων αναλαμβάνοντας ενδεχομένως να τους βρουν μέχρι και γαμπρούς, αξιοποιώντας το βαρύ πυροβολικό των ψηφοδελτίων τους –βλέπε τους πράσινους Λιάγκα και βαρόνη Βίκυ από τη μια και τις γαλάζιες Έλενα Ράπτη και Νατάσσα Ράγιου από την άλλη-, προκειμένου να περισώσουν ό,τι μπορούν ενόψει των εκλογών. Για πρώτη ίσως φορά, όποιο κόμμα και αν εκλεγεί, την επαύριον των εκλογών θα δικαιούται να ισχυριστεί άφοβα και χωρίς ενοχές ότι ψεύδεται, πως όντως παρέλαβε καμένη γη, ετοιμάζοντας τη γνωστή επιδρομή στα εισοδήματα και στις ανάγκες του λαού.
Επειδή ο κόμπος έχει φθάσει προ πολλού στο χτένι για την κοινωνία, επειδή η εγκληματική τους πολιτική δεν διορθώνεται παρά μόνο ανατρέπεται, επειδή δεν υπάρχει χαμένη ψήφος αλλά απ’ ό,τι φαίνεται καμένη ψήφος, ας τους κοντύνουμε πολιτικά, ας τους μαυρίσουμε με μια κόκκινη ψήφο, μια ψήφο στο ΜΕ.Π.Α. δίνοντας παράλληλα ραντεβού την επομένη των εκλογών σε όλα τα ανοιχτά κοινωνικά μέτωπα που μας περιμένουν. Εξάλλου το χρωστάμε στους νεκρούς μας.

Στέλιος Μερμίγκης