Οι φυλές της ακυβερνησίας

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ελλάδα. Το φάντασμα της ακυβερνησίας. Ολες οι δυνάμεις της γερασμένης Ελλάδας ενώθηκαν σε μια ιερή συμμαχία για να πολεμήσουν αυτό το φάντασμα. Ο στρατηγός άνεμος και η γενική γραμματεία πολιτικής προστασίας, η δεξιά του Κυρίου (εκ Μαϊάμι ορμώμενη) και αρχηγός της πυροσβεστικής, οι πυρομανείς και οι εθνικοί ευεργέτες, η Morgan Stanley και η βαρόνη Βίκυ Λέανδρος, οι μεταρρυθμιστές και οι ευρωκράτες, οι δημοσκόποι και οι μπουκμέικερς, η επίτροπος Ντανούτα Χούμπνερ που άνοιξε το κοινοτικό ταμείο και ο εκ Λιοσίων Μήτσος Μήτρου (εξ Ιλίου) που διέθεσε το επίδομα του ως πυροπαθής στο Ταμείο Αλληλεγγύης (έστω και για να μην τον πιάσει η αστυνομία).

Η ακυβερνησία, βασανίζει τους δυστυχείς ταγούς της μεσαιοχώρας με την απειλητικότητα μιας φυσικής καταστροφής, ενός εθνικού αφανισμού, μιας θεομηνίας ανάλογης με τις φωτιές της Πελοποννήσου, τις πλημμύρες της Χαλκιδικής, την άλωση της Κωνσταντινούπολης, την καταστροφή της Σμύρνης και την ήττα του Σάκη Ρουβά στη Γιουροβίζιον. Ολοι τους ζουν με την αγωνία για το τι θα συμβεί στις 17 Σεπτεμβρίου, αν η κάλπη της προηγουμένης μέρας δεν αναδείξει αυτοδύναμη κυβέρνηση ή μια προφανή δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης, έστω και με τα συμπληρώματα διατροφής του κομματικού συστήματος.

Και να ‘ταν μόνο ένα το φάντασμα που πλανιέται πάνω από την Ελλάδα. Της πουτάνας γίνεται. Ο χορός των φαντασμάτων. Εκτός από τα φαντάσματα των 80 νεκρών της αντι(;)πυρικής περιόδου, εκτός από τα φαντάσματα των εκατομμυρίων πεύκων και ελάτων και πλατάνων και ελαίων που άλλοτε έθαλλαν πράσινα στα 3 εκατομμύρια καμένης δασικής και γεωργικής γης, εκτός από φαντάσματα των δύο γενιών του μέλλοντός μας που θα αναγνωρίζουν πλέον την έννοια δάσος σε φωτογραφίες των σχολικών βιβλίων ή (οι πιο τυχεροί) αν κάνουν κανένα ταξίδι σε εξωτικούς τουριστικούς προορισμούς, υπάρχει και το φάντασμα του πολιτικού συστήματος. Για την ακρίβεια, η δημόσια αγωνία των επαγγελματιών της πολιτικής, ότι το πολιτικό σύστημα απαξιώνεται σε τέτοια έκταση και βάθος στα μάτια της κοινής γνώμης, ώστε δεν θα απομείνει παρά το αποκρουστικό εκτόπλασμά του. Πω, πω κακό που πάθαμε!

Εδώ, όμως, τελειώνουν οι εφιάλτες της Κασσάνδρας. Διότι, αρκετοί καμένοι (κυριολεκτικά και μεταφορικά) νεοέλληνες, έχουν αρχίσει να εξοικειώνονται με το φάντασμα της ακυβερνησίας, με το φάντασμα της άφαντης αυτοδυναμίας και με το φάντασμα της χαμένης τιμής του πολιτικού συστήματος. Τους δίνεται η μοναδική ευκαιρία να κάνουν χοντρή πλάκα στο κομματικό σύστημα, να αποσταθεροποιήσουν τις βεβαιότητες των περίπου δέκα οικογενειών στις οποίες έχει κληροδοτηθεί το αποκλειστικό δικαίωμα διακυβέρνησης της χώρας.

Υπάρχουν τουλάχιστον δέκα κατηγορίες ψηφοφόρων που αριθμούν ένα σεβαστό μέρος του εκλογικού σώματος και οι οποίοι μπορούν να επιφυλάξουν στο κομματικό σύστημα την πιο οδυνηρή έκπληξη της μεταπολίτευσης.

Πρώτα, οι καμένοι. Οι καμένοι της Πελοποννήσου και της Εύβοιας, του 2007 αλλά και του 2006. Έχοντας μόλις ανακαλύψει ότι η ψήφος τους είναι τόσο ακριβή ώστε μετέτρεψε και τον τσιφούτη Αλογοσκούφη σε ελεήμονα φιλάνθρωπο και το φιλελεύθερο Καραμανλή σε υστερικό κρατιστή, μπορούν να ανεβάσουν την τιμή της εξασφαλίζοντας τουλάχιστον δύο ακόμη γύρους «κτυπημάτων». Δηλαδή δύο ακόμη εκλογικές (και ατελέσφορες ως προς την αυτοδυναμία) αναμετρήσεις. Υπολογίζω ότι μέχρι τότε οι πυρόπληκτοι θα έχουν εξασφαλίσει ακόμη και πισίνες.

Ακολουθούν οι βρεγμένοι. Ή και πνιγμένοι. Επειδή τα στοιχεία της φύσης- αέρας, νερό, γη, φωτιά- λειτουργούν συμπληρωματικά, είναι προφανές ότι οι πνιγμένοι μπορούν να εξασφαλίσουν πλήρη εξομοίωσή τους με τους πυρόπληκτους. Και μάλιστα όχι μόνο οι ήδη πνιγμένοι αλλά και οι μέλλοντες. Αν πρόκειται να πνιγούν από τα λασπόνερα των καμένων δασών, ας ξεπλυθούν τουλάχιστον κι απ’ τον πακτωλό των παροχών. Τους συμφέρει, λοιπόν, εξασφαλισμένη ακυβερνησία τουλάχιστον μέχρι το πέρας της περιόδου των βροχών.

Επειτα είναι οι κομμένοι. Πρόκειται για τα θύματα των αλλεπάλληλων επανιδρύσεων του κράτους της τελευταίας τριακονταετίας. Είναι οι συμβασιούχοι που έμειναν εκτός νυμφώνος, τα «δικά μας παιδιά» που δεν πρόλαβαν να πάρουν το λάφυρό που τους αναλογεί από την άλωση της εξουσίας και τα «δικά τους παιδιά» που έχουν ανάλογη προσδοκία από μια δεύτερη άλωση. Μια βραχυ-μεσοπρόθεσμη περίοδος ακυβερνησίας μπορεί να τους εξασφαλίσει την πολυπόθητη ημι-αργομισθία.

Ακολουθούν οι σιτεμένοι, οι μεσήλικες και όσοι γενικώς βρίσκονται σε κατάσταση ασφαλιστικής ανασφάλειας. Μια περίοδος ακυβερνησίας αποτελεί την αποτελεσματικότερη μέθοδο διασφάλισης των ασφαλιστικών κεκτημένων. Κάποιοι θα προλάβουν την έξοδο με τα ισχύοντα όρια ηλικίας, ενώ δεν αποκλείεται η πλειοδοσία των μνηστήρων της εξουσίας να κατεβάσει το όριο στα πενήντα και να ανεβάσει τις συντάξεις στο 150% του τελευταίου μισθού. Οι αναλογιστές θα σκίσουν τα διπλώματα και οι κυβερνητικοί σύμβουλοι θα το ρίξουν στις ασφάλειες κατοικίας (ιδιαίτερα πυρός και πλημμύρας, που θα γνωρίσουν άνθιση).

Στον αντίποδα των μεσηλίκων, οι νέοι. Εχουν την ευκαιρία, ψηφίζοντας –με κάθε πρόσφορο τρόπο- ακυβερνησία, να ανατρέψουν το αρνητικό ισοζύγιο στην πάλη των γενεών, αρνούμενοι να πληρώσουν το τίμημα της εξαγοράς των γονιών τους και των παππούδων τους. Μια περίοδος αστάθειας μπορεί να αποτρέψει τη μετατροπή τους σε υποζύγια της ασφαλιστικής, της εργασιακής, της φορολογικής και κάθε άλλης μεταρρύθμισης που πουλά το μέλλον στο παρόν.

Άλλη φυλή της ακυβερνησίας, οι γονείς, οι νυν και οι μέλλοντες. Δυο-τρεις αγωνιώδεις και ατελέσφορες εκλογικές αναμετρήσεις ενδεχομένως θα ωθήσει τα κυβερνοκόμματα στο απονενοημένο διάβημα να εξομοιώσουν με τους πολύτεκνους όχι μόνο τους τρίτεκνους, αλλά και τους δίτεκνους, και τους μονότεκνους, και τους άτεκνους, ακόμη και τους σιτεμένους συνοδούς τεκνών. Αυτό, μεταξύ άλλων, θα αποτελέσει μικρή συμβολή στη λύση του δημογραφικού προβλήματος της χώρας.

Στις φυλές της ακυβερνησίας ανήκουν, πέραν πάσης αμφιβολίας, οι βουβοί, αυτοί που οι αμήχανοι δημοσκόποι καταγράφουν ως αδιευκρίνιστη ψήφο, οι οπαδοί του λευκού και του άκυρου, της αποχής, οι ίδιοι που φέρνουν σε αμηχανία τα κυβερνοκόμματα, τα γραφειοκρατικά συνδικάτα, τις νεκροζώντανες συλλογικότητες κάθε φορά που γεμίζουν το Σύνταγμα με τις σιωπηρές διαμαρτυρίες τους. Περιλαμβάνονται επίσης οι ρέκτες του ακραιφνούς φιλελευθερισμού που θέλουν να δουν το υπερμεγέθες κράτος να σφαδάζει στα τάρταρα μέχρι θανάτου, οι αντεξουσιαστές που θέλουν το ίδιο για τους δικούς τους λόγους, οι «πράσινοι» που μαύρισε η ψυχή τους, οι κόκκινοι με την επίγευση της ήττας πικρή ακόμη στο στόμα και οι ροζ που έχασαν το χρώμα τους. Όλοι τους, αποτελούν ένα ετερόκλητο, αταξικό συνονθύλευμα, χωρίς καμία πολιτική και ιδεολογική συνοχή, με ισχυρές δόσεις τυχοδιωκτισμού, ιδιοτέλειας, κυνισμού, παρορμητισμού, ουτοπίας ή φαντασιοπληξίας. Παρά τις «αναπηρίες» του, αυτό το συνονθύλευμα έχει την ευκαιρία να προκαλέσει δύο μεγάλα ρήγματα: Πρώτον, να παραγάγει την πιο θεαματική αναδιανομή πλούτου από την μεταπολίτευση, βγάζοντας τα κυβερνοκόμματα από τη ρουτίνα της φιλελεύθερης, μεταρρυθμιστικής φλυαρίας τους και εξωθώντας τα στην πιο ακραία, πανικόβλητη παροχολογία. Δεύτερον, να προκαλέσει τεκτονικούς σεισμούς στο κομματικό σύστημα, βγάζοντας τις πολιτικές φαμίλιες από τη ρουτίνα της νομής της εξουσίας, φέρνοντάς τις στα όρια υπαρξιακής κρίσης και εξωθώντας τις σε αποκαλυπτικές συνθέσεις ή δημιουργικές διαλύσεις.
«Μεγάλη αναταραχή, ωραία κατάσταση».
Προς το παρόν είναι απλή επιθυμία. Αλλά, πού ξέρεις;

ΚΙΜΠΙ
Kibi2g@yahoo.gr