Το κακό σπυρί ΝΤΑΟΥΛΑΣ

Ο κυρ Βασίλης, γείτονας εδώ και χρόνια, ευυπόληπτος πολίτης με σημαντική θέση στο δημόσιο, άνθρωπος large που λένε και οι πιτσιρικάδες, βγήκε μες στο καταμεσήμερο και φώναζε δυνατά: “Νενικήκαμεν”. Έκπληκτος από την ενθουσιώδη αλλά όχι συνηθισμένη αυτή αντίδρασή του, τον ρώτησα τι ευχάριστο του συνέβη, μπας και μοιραστούμε κι εμείς λίγη από τη χαρά του γιατί, όπως μου έλεγε και η συχωρεμένη η γιαγιά μου, “ο Θεός και ο γείτονας είναι το παν στον κόσμο, παιδάκι μου”. Ο κυρ Βασίλης γεμάτος ανακούφιση μου είπε για το κακό σπυρί που επιτέλους έφυγε από τον πισινό του. Για να είμαι ειλικρινής, δεν γνώριζα να τον ταλαιπωρούσε κανένα σπυρί, και το λέω αυτό γιατί με το παραμικρό πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει αυτός ή η οικογένειά του, σ' εμένα προστρέχουν λόγω της επαγγελματικής ιδιότητάς μου. Τον ξαναρωτάω τι είδους σπυρί ήταν αυτό και πώς και δεν μου ανέφερε ποτέ το παραμικρό. Μου απάντησε όλο ικανοποίηση ότι αυτό το σπυρί δεν αντιμετωπίζεται με τους τρόπους που ξέρω εγώ και το σινάφι μου, δηλαδή με φάρμακα και αλοιφές.
Εξακολουθούσα να μην καταλαβαίνω ο αφελής, μιας και το μυαλό μου πήγαινε συνεχώς στους δοθιήνες από σταφυλόκοκκο και στις προβλεπόμενες αντιβιώσεις για τη θεραπεία τους. Τις σκέψεις αυτές τις ξεστόμισα στο γείτονα, ο οποίος γελώντας μού αποκάλυψε το όνομα ενός καινούργιου δοθιήνα, ΝΤΑΟΥΛΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ. Τι είναι αυτός; ρωτάω με μεγαλύτερη έκπληξη. Ο διευθυντής μέχρι πρότινος της Κτηματικής Υπηρεσίας του Δημοσίου, μου απαντάει. Και τι δοσοληψίες έχεις εσύ με αυτόν το κύριο; ξαναρωτάω. Αυτός ο κύριος, εμένα αλλά και μερικούς ακόμη εκατοντάδες συμπολίτες μας δεν μας έχει αφήσει σε χλωρό κλαρί εδώ και είκοσι μήνες. Εξακολουθούσα να μην καταλαβαίνω. Κοίταξε, αγόρι μου, είπε ο κυρ Βασίλης σε μια προσπάθεια να σβήσει την ηλίθια έκφραση από το πρόσωπό μου. Εδώ και λίγο καιρό προσπαθώ να στήσω μια πελάδα στην Τουρλίδα. Δεν σας είπα τίποτε γιατί περίμενα όταν με το καλό την τελειώσω να σας καλέσω οικογενειακώς να περάσουμε μαζί τις διακοπές.
Μου έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι σαν τους Γαλάτες. Ο γείτονάς μου καταπατητής δημόσιας έκτασης και μάλιστα απ’ ό,τι ξέρω προστατευόμενης από τη Συνθήκη RAMSAR. Το κακό σπυρί στα οπίσθια του κυρ Βασίλη, και απ’ ό,τι φαίνεται και σε πολλών άλλων, άκουγε στο όνομα Ντάουλας και κράτησε είκοσι μήνες. Η εξιστόρηση συνέχισε και έμαθα ότι τον κύριο αυτό οι καταπατητές στην αρχή τον πλησίασαν με το καλό, του είπαν να κάνει τα στραβά μάτια, να συμπεριφερθεί όπως τόσοι και τόσοι άλλοι που πέρασαν από αυτήν τη θέση ή τόσοι και τόσοι που καταλαμβάνουν ανάλογες θέσεις στην κρατική μηχανή -φαίνεται ο κυρ Βασίλης μίλαγε εκ πείρας. Ο Ντάουλας όμως αποδείχτηκε αγύριστο κεφάλι. Έτσι οι καταπατητές άλλαξαν τροπάρι και άρχισαν το άγριο ρεπερτόριο. Απειλές σε αυτόν και στην οικογένειά του με τρόπο -και κυρίως ύφος- μαφιόζικο. Βράχος ο Ντάουλας δεν καταλάβαινε τίποτε. Ε, τότε δεν έμενε άλλος τρόπος από τον γνωστό ελληνικό παραδοσιακό, που είναι η πίεση προς τους εθνοπατέρες. Έτσι και αλλιώς γι’ αυτόν το λόγο εκλέγονται, αυτή είναι η δουλειά τους, το έχουν αποδείξει χρόνια και χρόνια. Εξάλλου αυτοί τον διόρισαν εκεί, αυτοί ας τον παραμερίσουν τώρα. Είναι δυνατόν να διορίζουν σε τέτοιες θέσεις ανθρώπους που ακούν τη συνείδησή τους και όχι το συμφέρον των καταπατητών; Ανθρώπους που προσπαθούν να εφαρμόζουν το νόμο, να τηρούν τον όρκο που έδωσαν για προστασία του δημόσιου συμφέροντος, να φυλάσσουν την αξιοπρέπειά τους; Μα καλά, μεταγραφή από τη Σκανδιναβία τον έκαναν αυτόν; Πού εργάζεται και σε ποιον τόπο ζει;
Ντράπηκα για όσα άκουσα από το γείτονα, επιβεβαιώνοντας για ακόμη μια φορά ότι η χώρα μου είναι τριτοκοσμική. Ένιωσα όμως μεγάλη περηφάνια και δύναμη για αυτόν τον άνθρωπο που εν μέσω προεκλογικής περιόδου τον αποκεφάλισαν οι πολιτικοί μας.
Μετά τις ανυπολόγιστες φυσικές καταστροφές από τις πρόσφατες φωτιές ανά την Ελλάδα, είναι ευκαιρία να τους μαυρίσουμε και εμείς μια φορά στις επικείμενες εκλογές με τη στάχτη που τόσο απλόχερα μας φιλεύουν τόσα και τόσα χρόνια.

Στέλιος Μερμίγκης