ΑΝΑΠΤΥΞΙΟΛΑΓΝΕΙΕΣ

Το καλοκαίρι μάς χαιρέτισε αφήνοντας πίσω του τις μεγάλες θερμοκρασίες και τους χαλαρούς ρυθμούς του και ανοίγοντας την πολιτική αυλαία του φθινοπώρου ενόψει των επικείμενων νομαρχιακών και δημοτικών εκλογών. Εδώ στην Αιτωλοακαρνανία όμως η πολιτική ζωή του τόπου, καθώς και αυτοί που επαίρονται για τον πρωταγωνιστικό τους ρόλο, λειτούργησαν με τον πιο στενόμυαλο, επαρχιώτικο και απομονωτικό τρόπο, όπως το συνηθίζουν άλλωστε.

Οι πράσινοι και βένετοι μονομάχοι, με μόνη τους έγνοια την εκλογή τους στους δήμους και τη νομαρχία, γυρίζοντας από πανηγύρι σε γάμο και από βαφτίσια σε τραπέζια, το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να μοιράζουν τις θερμές χειραψίες και τις ιλουστρασιόν κάρτες τους σαν νέοι επίδοξοι κλειδαράδες ή πιτσαδόροι. Δεν καταλαβαίνουν ότι με αυτό τον τρόπο απαξιώνουν κάθε μορφή πολιτικού λόγου. Βέβαια υπάρχει εξήγηση γι’ αυτή τους την πολιτική συμπεριφορά. Όταν με τον πολιτικό σου αντίπαλο δεν έχεις καμιά απολύτως πολιτική και ιδεολογική διαφορά, όταν προσκυνάς τα ίδια εικονίσματα της αγοράς και της ανταγωνιστικότητας, τότε το μόνο που σου μένει να κάνεις προκειμένου να γίνεις χαλίφης στη θέση του χαλίφη είναι οι δημόσιες σχέσεις. Με αυτό τον τρόπο όμως γυρνάς την πλάτη σου σε όλα τα μεγάλα πολιτικά γεγονότα που σημάδεψαν τον τόπο το τελευταίο καιρό. Έτσι από τους υποψηφίους δεν θα ακούσει κανείς τίποτε για την πρόσφατη εξέγερση των φοιτητών ούτε για τον πόλεμο στο Λίβανο και τη συμμετοχή της χώρας μας με στρατεύματα ούτε καν για τη φορολογική και εκποιητική επιδρομή της κυβέρνησης ούτε για το γάντι που πέταξε προς τους εργαζόμενους ο πρωθυπουργός της χώρας από το βήμα της ΔΕΘ.

Οι εξελίξεις όμως τρέχουν και κλονίζουν τη μακαριότητα των τοπικών κοινωνιών. Η νομαρχιακή και δημοτική αρχή, εκεί τουλάχιστον που υπάρχει φοιτητική κοινότητα, δεν ψέλλισε τίποτε τον Ιούνιο εν μέσω των φοιτητικών κινητοποιήσεων. Όταν όμως τα αποτελέσματα της εφαρμογής της λεγόμενης «βάσης του δέκα» έγιναν πράξη, τότε σύσσωμοι όλοι _βουλευτές, δήμαρχοι, νομάρχης, υποψήφιοι, φορείς, επιμελητήρια_ ανασκουμπώθηκαν και άρχισαν να βγάζουν τα καριοφίλια τους για το επερχόμενο αντάρτικο με την κυβέρνηση, και πιο συγκεκριμένα με την υπουργό Παιδείας. Όχι βέβαια για να αναδείξουν τον αντιδραστικό και βαθιά συντηρητικό βαθμό της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης αλλά γιατί πολύ απλά χάνουν τους πελάτες τους φοιτητές. Το σύγχρονο όραμά τους για την ανάπτυξη του τόπου βασίζεται στο τρίπτυχο «σουβλάκι, καφές, γκαρσονιέρα» και στο άρμεγμα των φοιτητών. Αν όμως εκλείψουν αυτοί, τι θα έχουμε να φάμε; Τις σάρκες μας; Η χυδαιότητα σε όλο της το μεγαλείο.

Η «Ρωγμή» δεν έχει παρά να προτείνει μια σειρά από μέτρα προκειμένου να αποφευχθεί η επικείμενη οικονομική κρίση, και να δώσει μερικές ιδέες στους πολιτικούς μας ταγούς:

1) εδώ και τώρα μεταφορά του ΜΙΤ ή άντε του Μετσόβιου Πολυτεχνείου στο Μεσολόγγι. Το Χάρβαρντ και η Νομική Σχολή Αθηνών μπορούν κάλλιστα να μεταφερθούν στην Ναύπακτο, τώρα ειδικά με τη γέφυρα που εκμηδένισε και τις αποστάσεις, ενώ στο Αγρίνιο μπορεί να μεταφερθεί η Ιατρική Αθηνών, αφού η πόλη διαθέτει ένα σύγχρονο και πλήρως εξοπλισμένο νοσοκομείο

2) εκτός από τα περιζήτητα πανεπιστήμια μπορούν κάλλιστα να μεταφερθούν συντάγματα, ή καλύτερα ταξιαρχίες στρατευμένων, με παράλληλη αύξηση της θητείας. Θα προτιμήσουμε μονάδες αεροπορίας, ναυτικού, άντε και κανένα υγειονομικό, με την προϋπόθεση όμως να αφήνουν τα στρατευμένα νιάτα να νοικιάζουν τα σπίτια μας και να τρώνε στα ταχυφαγεία μας. Στην προσπάθεια αυτή μπορεί να συμβάλει βουλευτής του νομού με τεράστια εμπειρία στα θέματα μετατάξεων και μεταθέσεων

3) να μεταφερθούν οι φυλακές του Κορυδαλλού, που οι χαζοί οι κάτοικοί του δεν τις θέλουν, εδώ και τώρα σε κάποιο σημείο του νομού μπας και ανασάνουμε οικονομικά

4) διοργάνωση πρωταθλημάτων με βελάκια στα άφθονα καφέ-μπαρ των μεγάλων πόλεων θα είναι το κερασάκι στην τούρτα, μιας και θα καταφθάσουν όλοι οι Αγγλοσάξονες που λατρεύουν αυτά τα παιχνίδια, μετατρέποντας τον τόπο μας σε τουριστική ατραξιόν αντίστοιχη της Ρόδου, της Κέρκυρας, της Ζακύνθου. Οι περίφημες αναπτυξιακές εταιρείες βρίσκοντας επιτέλους νέους στόχους μπορούν να αναλάβουν αυτό το δύσκολο έργο εξοικονομώντας χρήματα από τα διάφορα κοινοτικά προγράμματα

5) με πρότυπο μοντέλο εκείνο των παπαροκάδων μπορούμε να αυξήσουμε το θρησκευτικό τουρισμό είτε ιδρύοντας νέα μοναστήρια είτε εκσυγχρονίζοντας τα παλιά. Είναι σίγουρο ότι η εκκλησία, βασικός πυλώνας του πολιτικού μας συστήματος, θα μπορεί να συμβάλει τα μάλα στην οικονομική ανάπτυξη του τόπου, και _όσο να πεις_ η εκκλησία κάτι παραπάνω ξέρει από χρήματα και επιχειρήσεις.

Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε επί μακρόν τις ιδέες μας για ανάπτυξη, εμπνεόμενοι από τις κατά καιρούς προτάσεις διαφόρων υποψηφίων. Αν οι ψηφοφόροι επιθυμούν τέτοιου είδους αντιμετώπιση, τότε ας δώσουν τη συγκατάθεσή τους σε όλους αυτούς. Αν όχι, ας ρίξουν κάτω από τη βάση τούς εκφραστές αυτής της πολιτικής και ας συνταχθούν με εκείνα τα κομμάτια της κοινωνίας που αντιστέκονται και παλεύουν για την ανατροπή της βαρβαρότητας.