ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡIΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΙΑΚΟΣΙΟΙ

Τον τελευταίο καιρό έχει ξεσπάσει πόλεμος μέσα από τις στήλες των εφημερίδων, και όχι μόνο, για το νέο βιβλίο της ιστορίας που αφορά τους μαθητές της ΣΤ΄ δημοτικού. Οι μεν υποστηρίζουν μια καινούργια αφηγηματική μέθοδο απαλλαγμένη από τους εθνικούς μας μύθους αλλά και αποστασιοποιημένη από τις μεγάλες τραγωδίες μας. Οι δε -οι οποίοι οφείλουμε να ομολογήσουμε πως δεν ανήκουν όλοι σε μια κατηγορία- ορμώμενοι από διαφορετικές αφετηρίες ασκούν δριμεία κριτική και φθάνουν στο σημείο να ζητήσουν την απόσυρση του βιβλίου, κατηγορώντας το ούτε λίγο ούτε πολύ για εσκεμμένη παραποίηση της ιστορίας που σκοπό έχει να διαμορφώσει ελαστική ιστορική συνείδηση στους μελλοντικούς Νεοέλληνες. Στο σημείο τούτο θα ήθελα να συμβάλω και εγώ στο διάλογο αυτό με έναν διαφορετικό τρόπο, παραθέτοντας μια πραγματική συνομιλία ανάμεσα σε δύο εφήβους και τον ιδιοκτήτη γνωστού βιβλιοπωλείου της πόλης μας. Αφορμή για τον παρακάτω διάλογο ήταν η προβολή της τόσο αναμενόμενης και απ' ό,τι αποδείχτηκε και εμπορικά επιτυχημένης αμερικάνικης ταινίας Οι τριακόσιοι, που είναι βασισμένη στο ομώνυμο κόμικ. Ο διάλογος είχε ως εξής:

-Την είδατε την ταινία; ρώτησε ο βιβλιοπώλης τα δύο παιδιά.

-Βέβαια, και μου άρεσε πολύ εκτός από το φινάλε της, απάντησε ο ένας από τους δυο νεαρούς.

-Τι εννοείς; ρώτησε απορημένος ο βιβλιοπώλης.

-Εννοώ ότι δεν έπρεπε να σκοτωθούν από τους Πέρσες οι δικοί μας που ήταν τόσο δυνατοί και τόσο γενναίοι. Ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το έκλεισε το έργο με αυτό τον τρόπο ο σκηνοθέτης.

Την ίδια στιγμή και πριν καλά-καλά προλάβει ο βιβλιοπώλης μας να χωνέψει αυτό που μόλις άκουσε, ήρθε η τελειωτική κεραμίδα από τον έτερο νεαρό.

-Καλά, είσαι τόσο βλάκας; Γιατί ρε μου είπες το τέλος; Πώς θα πάω τώρα εγώ να δω την ταινία γνωρίζοντας το τι θα συμβεί;

Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι η περίπτωση των δύο νεαρών δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα. Και τα δύο παιδιά διδάχτηκαν ιστορία με το παλιό βιβλίο τόσο στην πρωτοβάθμια όσο και αργότερα στο γυμνάσιο. Οι δυο ώρες την εβδομάδα που τα παιδιά διδάσκονται ιστορία, ανεξάρτητα από το ποιο βιβλίο χρησιμοποιούν, φαίνεται ότι αποτελούν σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στην πλημμυρίδα των πληροφοριών που εισπράττουν τα παιδιά από τους τηλεοπτικούς κρουνούς ή ακόμη από το διαδίκτυο.

Η διαμάχη με άλλα λόγια που έχει ξεσπάσει μάλλον αφορά λίγους δημοσιογράφους, διανοούμενους, παπάδες και κάποιους πολιτικούς. Παρ’ όλα αυτά το ζητούμενο είναι κατά την κρίση μου άλλο, και αφορά την καλλιέργεια της κριτικής ικανότητας του μαθητή από το σχολείο και όχι βέβαια μόνο στα ζητήματα της ιστορίας, όπως πολύ εύστοχα έθεσε στο προηγούμενο φύλλο της ρωγμής ο Ερανιστής.

ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΕΡΜΙΓΚΗΣ