ΜΩΣΑΪΚΟ

Και να που «επιτέλους» η μικρή μας πόλη, όπως έγραφε σε παλαιότερο φύλλο της Ρωγμής ο φίλος Γιώργος, έγινε το επίκεντρο όλης της Ελλάδας κι όχι μόνο, καθώς έγινε πρώτη είδηση στα Μ.Μ.Ε. και πρωτοσέλιδο σ’ όλες τις «σοβαρές» εφημερίδες που σέβονται τους αναγνώστες τους. Να που επιτέλους έγινε γνωστό ανά το πανελλήνιο πού ακριβώς βρίσκεται η μικρή μας πόλη, κι ότι άλλο είναι το Αιγίνιο, άλλο το Αίγιο κι άλλο το Αγρίνιο. Το δυστύχημα είναι, όμως, πως αφορμή για όλα αυτά δε στάθηκε, ας πούμε, ένα μεγάλο πολιτιστικό γεγονός που έγινε στην πόλη μας, αλλά ένα αποτρόπαιο έγκλημα με θύματα πέντε Φουκα-ράδες κυνηγούς που έλαβε χώρα στις παρυφές της. Ένα έγκλημα που μόνο αποσπασματικά κι ως μεμονωμένο δεν πρέπει να το δούμε. Μια ομαδική δολοφονία που αποδεικνύει με τον πιο περίτρανο τρόπο τη σήψη και τον κατήφορο μιας ολόκληρης κοινωνίας πανελλαδικά, και μιας τοπικής κοινωνίας ειδικότερα εξαθλιωμένης οικονομικά, υποβαθμισμένης πολιτιστικά, φτωχής μορφωτικά, ημιμαθούς, φοβισμένης και εγκλωβισμένης, χωρίς οράματα και στόχους αλλά και χωρίς διεξόδους. Μιας κοινωνίας όπου το νταηλίκι και η ψευτομαγκιά περισσεύουν και το δίκιο του «ισχυρού» επιβάλλεται. Οι άντρες οπλισμένοι σαν αστακοί, λες κι όπου να ’ναι επίκειται εχθρική εισβολή στα χωράφια τους, στην περιουσία τους, στο εγώ τους, και με τις γυναίκες τους φυλακισμένες στα σπίτια, γυρνάν από καφενείο σε καφενείο περιφρονώντας κάθε έννοια συλλογικότητας και προαγωγής πολιτισμού. Μια κοινωνία «θεοσεβούμενη» και συντηρητική: «μα κάθε Κυριακή πήγαινε στην εκκλησία κι όποτε άκουγε καμπάνα έκανε το σταυρό του, πώς έφθασε σ’ αυτήν την πράξη;». Μια κοινωνία όμως που προάγει και αποθεώνει το χρήμα, τον ατομικισμό και τον ανταγωνισμό δεν θα έπρεπε να είχε απαιτήσεις για καλύτερα αποτελέσματα και πολύ φοβόμαστε ότι το γεγονός αυτό είναι μόνο τα προεόρτια, τα πολύ χειρότερα κρύβονται και καταφθάνουν σαν χιονοστιβάδα στο άμεσο μέλλον. Ένα γεγονός όμως που πούλησε πολύ, μα πάρα πολύ. «Λαδωμένοι» μάρτυρες γυρνούν από κανάλι σε κανάλι πάντα κατ’ αποκλειστικότητα, δημοσιογράφοι μεγάλων αθηναϊκών καναλιών και εφημερίδων λοιδορούν τους ντόπιους, αλληλομαχαιρώνονται για την πρώτη είδηση και θεωρούν ως ανεπανάληπτη δημοσιογραφική επιτυχία μια συνέντευξη με τον, συμπαθή κατά τ’ άλλα, Λάκη. Οι παρουσιαστές ειδήσεων και εκπομπών καναλιών της Αθήνας διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους και φωνασκούν «μα δε θα εκδικηθείτε; Δε θα προχωρήσετε σε βεντέτα;». Οι ντόπιοι πολιτικάντηδες, απόντες, αποποιούνται έτσι οποιαδήποτε ευθύνη δική τους και οι δημοσιογράφοι της πόλης μας προσπαθούν, με τα λίγα τεχνικά και οικονομικά μέσα που διαθέτουν, ν’ αρπάξουν κι αυτοί όσο μεγαλύτερο κομμάτι γίνεται απ’ την πίτα του θανάτου και του πόνου. Τέτοια θλιβερά συμβάντα όμως μεγαλώνουν το αίσθημα ανασφάλειας του πολίτη που απαιτεί πλέον όλο και μεγαλύτερη αστυνόμευση, μ’ ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα δικαιώματα και τις ατομικές του ελευθερίες.

Οι φωνές σώπασαν, τα τραγούδια χαμήλωσαν, τα υψωμένα χέρια κατέβηκαν, το πάθος καταλάγιασε, τα πανό τυλίχτηκαν και μαζεύτηκαν. Μένει όμως η αγωνία κι η ελπίδα για ένα καλύτερο σχολείο, για μια άλλη κοινωνία. Θα μας βρουν πάλι μπροστά τους, ξέρουμε ότι αυτήν τη φορά θα μας περιμένουν, και γι’ αυτό θα μας βρουν και πιο αποφασισμένους. Θα γίνουμε κάτι σαν τα καταστήματα παιχνιδιών Jumbo:-Θα είμαστε παντού!

Αποστασιοποιημένοι, χρονικά, απ’ τις τελευταίες δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές, θα μπορούσαμε να σταθούμε και σ’ ένα και μόνο γεγονός: πως όπου η Αριστερά είχε δράση τοπικά, νομοτελειακά υπήρξε κι αντίδραση θετική κι απ’ τη μεριά των ψηφοφόρων και αντίστροφα. Τα παραδείγματα, ενδεικτικά στη νομαρχία Αχαΐας με την εκλογή νομαρχιακού συμβούλου και στο δήμο της Ναυπάκτου με την εκλογή δημοτικού συμβούλου, χωρίς βέβαια να ’ναι αυτό το ζητούμενο, είναι αποκαλυπτικά των νέων ρόλων που μπορεί και πρέπει ν’ αναλάβει η Αριστερά.

Οι προτάσεις του Υπουργείου Παιδείας σχετικά με την αναπλήρωση των χαμένων ωρών λόγω της απεργίας των δασκάλων, μάθημα στις διακοπές των Χριστουγέννων και του Πάσχα, επιμήκυνση της σχολικής χρονιάς το καλοκαίρι, περικοπές αργιών και εκδρομών αποσκοπούν απ’ τη μια να εκδικηθούν και να τιμωρήσουν τους απεργούς δασκάλους που τόλμησαν να συγκρουστούν μετωπικά με την κυβέρνηση αποκαλύπτοντας έτσι το αυταρχικό και αδιάλλακτο πρόσωπό της, κι απ’ την άλλη να χρεώσουν στην απεργία των εκπαιδευτικών την ανεπάρκεια της κυβερνητικής πολιτικής στην εκπαίδευση -Δεκέμβρης και υπάρχουν πάνω από 1.000 κενά στην Π.Ε.-, τα μορφωτικά ελλείμματα και τα προβλήματα που ανακύπτουν με τα νέα βιβλία. Ακόμη οι προτάσεις του ΥΠΕΠΘ λειτουργούν τιμωρητικά και για τους γονείς αλλά και για τους μαθητές, αποδεικνύοντας πως δεν ενδιαφέρεται για την ποιοτική κάλυψη της ύλης και αντιμετωπίζει το θέμα καθαρά με λογιστικό και αντιπαιδαγωγικό τρόπο. Όσο για τους γονείς, θέλει να τους δώσει ένα καλό μάθημα που πήραν το μέρος των απεργών και να τους θυμίζει καθ’ όλη τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς ποιος ευθύνεται για το μη σωστό οικογενειακό προγραμματισμό. Τέλος, ένα άλλο σοβαρό πρόβλημα που προκύπτει είναι πως το ΥΠΕΠΘ θέλει ν’ αμφισβητήσει το δικαίωμα στην απεργία στην εκπαίδευση, εισάγοντας την αντίληψη ότι «όσες μέρες θ’ απεργήσεις, τόσες μέρες και θ’ αναπληρώσεις». Τα μέτρα αυτά, εκτός του ότι δημιουργούν και προηγούμενο, είναι πολύ επικίνδυνα, η ΔΟΕ και οι σύλλογοι να τ’ απορρίψουν και στο κάτω κάτω αν το μόνο ζητούμενο είναι «η κάλυψη των χαμένων ωρών», ας χρησιμοποιηθούν οι ώρες της Ευέλικτης Ζώνης που από μόνες τους επαρκούν για την κάλυψη και την εμπέδωση της ύλης ακόμα κι αν ο δάσκαλος της τάξης απεργούσε όλες τις μέρες.