ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ

Η πολιτική επικαιρότητα προβλέπει πρόωρες βουλευτικές εκλογές. Κατά την άποψή μου, δεν υπάρχει λόγος βιασύνης. Ο Γιωργάκης θα ηττηθεί και σήμερα και αύριο και τώρα. Ωστόσο, με αφορμή τις επικείμενες εκλογές, θυμήθηκα ένα περιστατικό των προηγουμένων.

Εκείνο τον Μάρτιο του 2004, βρισκόμουν σε έναν οικισμό του Δήμου Θέρμου ως δικαστικός αντιπρόσωπος. Το δημοτικό σχολείο στο οποίο θα ψήφιζαν οι ψηφοφόροι του χωριού, από την έναρξη της σχολικής χρονιάς είχε παύσει να λειτουργεί ως σχολείο, ελλείψει μαθητών. Το γεγονός αυτό απασχολούσε τα μέλη της εφορευτικής επιτροπής αλλά και τους αντιπροσώπους των κομμάτων, όπως διαπίστωσα από τις συζητήσεις που κάναμε. Τους απασχολούσε όμως παραδόξως η τύχη του σχολείου ως κτιρίου και όχι ως διαπίστωση μιας πραγματικότητας για το μέλλον της περιοχής τους.

Ο προβληματισμός των μελών της εφορευτικής επιτροπής γύρω από την τύχη του σχολείου ήταν έντονος. «Στο ντζέλατς;» (Τι να κάνουμε;), που έλεγε και ο Λένιν.

Την ίδια στιγμή, οι πλαστικές σημαίες των δύο μεγάλων κομμάτων πλατάγιζαν στον αέρα (φλαπ-φλαπ). Οι αυτοκόλλητες κονκάρδες γυάλιζαν στα στήθη των ψηφοφόρων που προσέρχονταν να ψηφίσουν.

Η λύση βρέθηκε σχετικά νωρίς, άλλωστε είναι γνωστό πως στις Δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα. «Θα μαζέψουμε υπογραφές από τους προσερχόμενους ψηφοφόρους ώστε το σχολείο να γίνει μουσείο!!!». «Μουσείο», αναρωτήθηκα, «για τα Ελγίνεια;». «Όχι», μου απάντησαν, «λαογραφικό μουσείο. Να μην αραχνιάσει, να μην ερειπώσει το κτίριο που περάσαμε τα μαθητικά μας χρόνια».

Η στιγμή ήταν συγκινητική και υπερκομματική. Κουτάλες, ταψιά, πιθάρια, ρόκες, σεμαίν, υφαντά, αλέτρια, αργαλειοί κ.λπ. εκτεθειμένα σε βάθρα και στους τοίχους. Ωραία εικών, πανόραμα. Η ιδέα άρεσε, υιοθετήθηκε και μπήκε σε εφαρμογή. Οι πιο πολλοί ψηφοφόροι την επιδοκίμασαν κι υπέγραψαν το σχετικό έγγραφο· κατόπιν ψήφιζαν κι επέστρεφαν στην Αθήνα. Αρκετοί μάλιστα προθυμοποιήθηκαν να φέρουν εκθέματα.

Έτσι είναι, ο λαός κινητοποιείται και συσπειρώνεται όταν έχει οράματα κι ιδέες που τον συνεγείρουν. Έτσι προοδεύει, έτσι κατακτά το μέλλον. Όλα είναι θέμα μιας μεγάλης ιδέας, ενός στόχου, ενός σκοπού, ενός οράματος, ΤΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ.

Εγώ να πω την αλήθεια, δεν υπέγραψα. Προφανώς δεν είμαι ούτε οραματιστής ούτε προοδευτικός άνθρωπος. Εάν το σχολείο του χωριού μου δεν είχε πλέον μαθητές (που δεν έχει), δεν θα σκεφτόμουν σαν απάντηση το μουσείο. Μάλλον θα το άφηνα να ερειπώσει και με το μόνο έκθεμα που θα το στόλιζα θα ήταν οι πλαστικές σημαίες των δύο κυβερνητικών κομμάτων. Να ανεμίζουν πάνω από τα ερείπια. Έτσι είμαι εγώ, αντιδραστικός άνθρωπος.

Την ίδια εκείνη ημέρα, ο κυρίαρχος λαός μίλησε δια της ψήφου του. Τα αποτελέσματα βγήκαν. Άλλη μία συγκινητική στιγμή. Οι σημαίες σαν να κυμάτιζαν δυνατότερα (φλαπ-φλαπ-φλαπ). Τα πρώτα αυτοκίνητα βγήκαν να πανηγυρίσουν κορνάροντας δυνατά. Τα φώτα έσβησαν. Δεν ξέρω αν το σχολείο μετατράπηκε τελικά σε μουσείο. Εκλογές πάντως θα ξαναγίνουν, όπως πάντα (φλαπ-φλαπ). Τούτη τη φορά μπορεί όλο το χωριό να γίνει μουσείο ή θεματικό πάρκο. «Η Ελλάδα της υπαίθρου, τον περασμένο αιώνα».

Όπως είπε και ο Τζίγκερ. «καληνύχτα και καλή τύχη».

Ο ασπάλακας του σκότους