ΑΓΟΡΑΙΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ

Οι εθνοπατέρες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, «λουφαδόροι» από τα υπαρκτά προβλήματα της πλειονότητας του κόσμου αλλά και από την ίδια τη ζωή, αποφάσισαν να αναθεωρήσουν βασικά άρθρα του καταστατικού χάρτη της χώρας, δίνοντας έτσι το στίγμα της κοινωνικής και πολιτικής συγκυρίας που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η λεηλασία των τελευταίων ψηγμάτων των εργατικών δικαιωμάτων, η κατάργηση κάθε έννοιας δημοσίου, η καταπάτηση και η τσιμεντοποίηση των τελευταίων ελεύθερων χώρων και των δασών.

Εκτός από το περίφημο άρθρο 16 που αποτελεί την κορωνίδα της συνταγματικής αναθεώρησης αλλά συγχρόνως και το κόκκινο πανί για την κοινωνία, κάτι που αναλύεται στις μέσα σελίδες της ΡΩΓΜΗΣ, υπάρχουν και άλλες επικείμενες αλλαγές που σηματοδοτούν σοβαρές εξελίξεις στον κοινωνικό και εργασιακό μας βίο.

Η αρχή της «αειφορίας» των κερδών των επιχειρήσεων, που είναι το νέο πολιτικό και οικονομικό φετίχ της εποχής μας σχεδόν σε όλο τον πλανήτη, δεν θα μπορούσε να λείψει από την επικείμενη αναθεώρηση. Έτσι, με την αναθεώρηση του άρθρου 22 που καθιέρωνε την εργασία ως καθολικό δικαίωμα με παράλληλη υποχρέωση της πολιτείας να δημιουργεί συνθήκες πλήρους απασχόλησης όλων των πολιτών, έρχεται τώρα η κυβέρνηση να αντικαταστήσει τα μιαρά και ενοχλητικά αυτά λόγια με πιο σύγχρονες και πολιτικά ορθές φράσεις όπως ότι η πολιτεία απλώς οφείλει να μεριμνά για την εμπέδωση της κοινωνικής συνοχής. Βέβαια όλοι γνωρίζουμε ότι το άρθρο 22 δεν εφαρμόστηκε ποτέ στην πράξη και ότι το αναθεωρημένο Σύνταγμα δεν θα είναι τίποτε παραπάνω παρά η θεσμική και νομική αποτύπωση όσων συμβαίνουν σήμερα: κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, κατακερματισμός των εργασιακών δικαιωμάτων μας με τις οδηγίες Μπόλκενσταϊν, με την ανασφάλιστη εργασία, με άλλα λόγια «ζωή με το κομμάτι δηλαδή». Το αντιδραστικό παζλ των αναθεωρήσεων έρχεται να συμπληρωθεί με την κατάργηση της μονιμότητας των νέων δημοσίων υπαλλήλων, που επεκτείνει την εργασιακή ζούγκλα η οποία επικρατεί στον ιδιωτικό τομέα τώρα πια και στον δημόσιο και καθιστά το “ο σώζων εαυτόν σωθήτω” σαν το μότο της εποχής μας.

Τέλος, για μη νομίζετε ότι οι άνθρωποι ασχολούνται μόνο με τα της εργασίας μας και για να δικαιώσουν τον Μαρξ που έλεγε ότι η εκμετάλλευση από την αστική τάξη δεν περιορίζεται μόνο στην υφαρπαγή υπεραξίας από τους εργαζόμενους, που είναι η ζωντανή, η οργανική δύναμη, αλλά επεκτείνεται και στο περιβάλλον, στην ανόργανη δηλαδή δύναμη, έρχονται να αναθεωρήσουν και το άρθρο 24 του Συντάγματος, επεκτείνοντας με αυτό τον τρόπο τη δράση του κεφαλαίου και των ιδιωτών στην εκμετάλλευση των δασών και βάζοντας ταφόπλακα στους τελευταίους ελεύθερους χώρους πρασίνου.

Το ερώτημα που τίθεται λοιπόν αβίαστα είναι πότε θα αποφασίσουμε εμείς οι πολλοί να αναθεωρήσουμε τη στάση ζωής μας προτάσσοντας σε όλους αυτούς τους φιλόδοξους «μεταρρυθμιστές» που κάνουν πολιτικό και όχι μόνο παιχνίδι στις πλάτες μας, το δικό μας Σύνταγμα για τις δικές υπαρκτές ανάγκες, για τη δικιά μας ζωή.