Λούφα και παραλλαγή ΙΙΙ.

Αν διαβάσει κανείς λογοτεχνικά κείμενα που αναφέρονται σε εμπόλεμες περιόδους της Ελληνικής Ιστορίας (π.χ. “Αστροφεγγιά”) διαπιστώνει ότι τα γεγονότα που παρατηρούμε αυτές τις ημέρες στη χώρα μας δεν είναι τωρινά. Ποτέ δεν υπηρέτησαν οι γόνοι “καλών οικογενειών” στην πρώτη γραμμή, αλλά σε στρατολογικά γραφεία. Πάντοτε υπήρχε διασύνδεση των αξιωματικών με την πολιτική εξουσία, αφού η τύχη τους σε μεγάλο βαθμό καθοριζόταν από αυτούς. Πάντοτε υπήρχαν “διευκολύνσεις” εκατέρωθεν. Εξάλλου αρκετές καριέρες έχουν στηθεί με βάση αυτές τις διευκολύνσεις. Τα πράγματα βέβαια είναι απλά. Ο στρατός δεν είναι αξιόμαχος. Υποκρισία, κλεψιά, χαμηλό ηθικό, δημοσιο- υπαλληλική σχέση.

Προτείνω- αφελώς- μερικά απλά μέτρα για τη στράτευση

· Όσοι χαρακτηριστούν από το στρατό ως Ι₅ (κοινώς ανίκανοι προς στράτευση) να μην μπορούν να διορισθούν σε θέσεις στις οποίες απαιτούνται δεξιότητες ασύμβατες με την αναπηρία τους

· Να αφαιρείται η άδεια σε γιατρούς που χορηγούν πλαστά πιστοποιητικά και να διώχνονται από το στράτευμα, όπως και όλοι όσοι αποδεδειγμένα συμμετείχαν στη διαδικασία.

· Οι μεταθέσεις των στρατιωτών να γίνονται με τυχαία κλήρωση.

· Όποιος δεν υπηρετεί σε παραμεθώριο περιοχή, να υπηρετεί επιπλέον θητεία

Κι αυτά να γίνουν μείνετε ήσυχοι. Ο πόλεμος είναι χαμένος αν γίνει αφού αποφασίζουν οι δορυφόροι και όποιοι τους ελέγχουν.

Κλείνω με πραγματικό περιστατικό. Φίλος, απευθύνεται για ευνοϊκή μετάθεση σε άτομο “κλειδί”.

- “Σε παρακαλώ” του λέει, “ξέρω ότι θα πάω ή Έβρο ή νησιά. Αν γίνεται να πάω σε νησί”.

- “Μην ανησυχείς, έχει ήδη τακτοποιηθεί, αρκεί να μη θέλεις κοντά στην Αθήνα” του απαντά το κλειδί.

Έρχεται η μετάθεσή του στον Έβρο. Πηγαίνει δεύτερη φορά στο γραφείο του.

-“Σε παρακαλώ, θα πάω στον Έβρο αλλά είμαι επίλεκτος έφεδρος. Παρότι θα πληρώνομαι δεν θέλω να υπηρετήσω παρατεταμένη θητεία”.

-“Μην ανησυχείς”, του απαντά το κλειδί “εδώ μας παρακαλάνε να πάνε έφεδροι. Εσύ που δεν θες. Θεώρησέ το τακτοποιημένο”.

Του έρχεται ο διορισμός ως έφεδρος. Πηγαίνει τρίτη φορά. Το “κλειδί” απορεί τι στράβωσε.

-“Σε παρακαλώ” του λέει ο φίλος, “μην ασχοληθείς ξανά μαζί μου”.

Τέλος μία καλή λύση είναι η στράτευση των μεταναστών, που μπορεί έτσι να τους δώσουμε μία ευκαιρία να αποδείξουν ότι έχουν εθνικό φρόνημα, κάτι που θα έβγαζε τα δικά μας παιδιά από τη δύσκολη θέση της θητείας ! Κι επειδή τα πράγματα δεν είναι πάντοτε αστεία, η μεγαλύτερη αδικία είναι για τα παιδιά εκείνα, που ακόμη κι εν καιρώ “ειρήνης”, όπως είμαστε τώρα, απώλεσαν τη σωματική τους ακεραιότητα ή και τη ζωή τους γιατί δεν είχαν το “βύσμα” ή διαφορετικά γιατί εμπιστεύτηκαν την πατρίδα και τους εκπροσώπους της. Για όλους εμάς τους υπόλοιπους έχουν μείνει απλώς γραφικές αναμνήσεις από ένα παράλογο θέατρο με πρωταγωνιστές ευθυνόφοβους γραφιάδες.