ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΜΕ ΣΑΠΙΑ ΔΟΝΤΙΑ

Τόσα χρόνια ξέραμε ότι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου είναι ο σκύλος. Τελευταία το ρόλο αυτό φαίνεται ότι τον ζήλεψαν, και απ' ό,τι φαίνεται τον κατέκτησαν επάξια, οι τράπεζες, όπως πολύ εύστοχα έγραψε πρόσφατα και ο φίλος ΚΙΜΠΙ στον Κόσμο του Επενδυτή. Αλλά αναρωτιέμαι: είναι μόνο αυτοί οι «ανιδιοτελείς» φίλοι μας που συνεχώς σκέφτονται το μέλλον μας και τη ζωή μας, τα όνειρά μας και τις ανάγκες μας, που αγωνιούν νυχθημερόν για το καλό του τόπου, για την πρόοδο και την ευημερία του; Φυσικά και όχι. Εξάλλου δεν θα ήταν δυνατόν όλα τούτα να τα διαχειρίζονται τα ανώνυμα και απρόσωπα ιδρύματα όπως οι τράπεζες, όσο και αν παρουσιάζονται τόσο συγκαταβατικά και τόσο προνοητικά απέναντι στις υπαρκτές ή μη ανάγκες μας. Έτσι αυτόν το ρόλο καλούνται να τον παίξουν άνθρωποι, και ποιοι καταλληλότεροι από τους πολιτικούς ταγούς μας: βουλευτές, δήμαρχοι, νομαρχιακοί και δημοτικοί σύμβουλοι, πολιτευτές, όλοι όσοι διεκδίκησαν και διεκδικούν την ψήφο μας σε κάθε εκλογική αναμέτρηση για να μας εκπροσωπήσουν επάξια -κατ’ αυτούς- από τα και στα διάφορα πόστα. Έτσι, και στις γιορτινές μέρες των Χριστουγέννων αρκετοί, κυρίως από τα μεγάλα ονόματα της ντόπιας πολιτικής σκηνής, μας θυμήθηκαν και μας γέμισαν με εγκάρδιες ευχές μέσω SMS στα κινητά μας τηλέφωνα, θυμίζοντάς μας τη μόνιμη και διαρκή παρουσία τους στις ζωές μας. Εξάλλου, να μην ξεχνιόμαστε, διάγουμε απ' ό,τι φαίνεται και εκλογικό έτος.

Μπορεί ο κόσμος μας να χαρακτηρίζεται από την κυριαρχία του μεταφυσικού, των θρησκειών, της συνωμοσίας και της αστρολογίας, των χαρτοριχτρών και των εξωγήινων, του Κοέλιο και του Κώδικα Ντα Βίντσι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι με τις ευχές, τις κάρτες, τα χαμόγελα και τα φιλικά χτυπήματα στην πλάτη των πελατών ψηφοφόρων θα αντιμετωπιστούν τα μεγάλα και μικρά προβλήματα που ταλαιπωρούν την πλειονότητα του κόσμου.

Με αφορμή λοιπόν την ανάληψη των καθηκόντων τους στα πόστα εξουσίας του νομού και των δήμων, οι νέοι άρχοντες θα πρέπει να απαντήσουν σε μια σειρά από ζητήματα και προβλήματα που τα κληρονόμησαν από τους προκατόχους τους, κυρίως όμως είναι το αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης πολιτικής που ακολουθείται από τις κυβερνήσεις εδώ και χρόνια στον τόπο αυτό.

Παρ’ όλα αυτά, με τον ερχομό του νέου έτους ακούσαμε πάλι ότι ο νομός μας μπαίνει σε τροχιά ανάπτυξης. Κάτι με την αλλαγή σκυτάλης στη νομαρχία από τον διεκδικητικό και αυτοδιοικητικό -κατά δική του ομολογία τουλάχιστον- κ. Σώκο, κάτι με τις υπογραφές συμβάσεων από τον κ. Σουφλιά για την κατασκευή της Παραϊόνιας οδού, ε δεν θέλουν και πολύ να αρχίσουν τέτοιου είδους δηλώσεις καθώς και τα πρώτα χαμόγελα από τους πολιτικούς μας ταγούς ένθεν και ένθεν του δικομματισμού. Όμως, πόσες φορές δεν τα έχουμε ακούσει αυτά, και μάλιστα στο πρόσφατο παρελθόν. Να θυμηθούμε λίγο την κυβέρνηση των εκσυγχρονιστών με τα μεγάλα έργα (βλέπε γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου και υποθαλάσσια ζεύξη Ακτίου) που επαίρονταν ότι θα αλλάξουν το τοπίο στη περιοχή; Επίσης να θυμηθούμε τον πακτωλό χρημάτων που έπεσε από το δημόσιο κορβανά για το Πλατυγιάλι στον Αστακό, μάλλον προς προίκα των ιδιωτών επενδυτών καθώς το εγχείρημα δεν δικαίωσε ακόμη τη φιλοδοξία τους ότι θα αποτελούσε προανάκρουσμα ανάπτυξης. Τέλος τα χρήματα από τα διάφορα ΚΠΣ, οι αναπτυξιακοί νόμοι, τα επενδυτικά οράματα και τα μεγαλεπήβολα σχέδια των αναπτυξιακών εταιρειών των δήμων και του νομού δεν έφεραν τα πολυπόθητα οικονομικά και κατ’ επέκταση κοινωνικά -και όχι μόνο- αποτελέσματα για την εργαζόμενη -και όχι μόνο- πλειοψηφία.

Και ύστερα ήρθαν οι μεταρρυθμιστές. Νέες εξαγγελίες αυτήν τη φορά για την Παραϊόνια οδό μέσω των περίφημων ΣΔΙΤ. Μπορεί να μην αποκτήσουμε ποτέ προσιτά, ασφαλή και γρήγορα μέσα μαζικής μεταφοράς όπως είναι τα τρένα, αλλά απ' ό,τι φαίνεται, αν ζούμε και είμαστε καλά το σωτήριο έτος 2012, θα μπορούμε να απολαύσουμε επιτέλους κι εμείς και τα σύγχρονα και ταχύτητα αυτοκίνητά μας, οδήγηση γρήγορη και ασφαλή, όπως συμβαίνει και με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Βέβαια, θα πληρώνουμε παχυλά διόδια (η εμπειρία με τη γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου δεν αφήνει περιθώρια για αυταπάτες σε αυτόν τον τομέα), που θα καθιστούν ένα ταξίδι Αγρίνιο-Αθήνα ακριβότερο από ένα αεροπορικό ταξίδι Αθήνα-Λονδίνο. Αλλά τι σημασία έχουν όλα αυτά αφού πλέον θα μπορούμε να διακομίζουμε γρήγορα και άνετα τους ασθενείς μας στα νοσοκομεία των Πατρών και των Ιωαννίνων, μιας και εμείς αδυνατούμε να τους προσφέρουμε την απαιτούμενη περίθαλψη. Το νοσοκομείο της πόλης του Αγρινίου διεκδικεί επάξια το βραβείο για το σύγχρονο γεφύρι της Άρτας, μιας κι έχουν περάσει μόλις είκοσι και βάλε χρόνια από την πρώτη εξαγγελία του, τη στιγμή που και τα υπόλοιπα κομμάτια του παζλ της περίθαλψης του νομού είναι προβληματικά ή και ανύπαρκτα. Το ίδιο συμβαίνει και με τις υποδομές των σχολείων μας που δεν τιμούν κανέναν μας, πολύ δε περισσότερο όσους κόπτονται για την ίδρυση πανεπιστημίου στο νομό. Τέλος, η περιβαλλοντική υποβάθμιση των ποταμών, των λιμνών και των ακτών μας συνθέτει ένα ζοφερό σκηνικό που δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας για τη νέα χρονιά. Φαίνεται ότι όλα τα παραπάνω δεν χωράνε στο αναπτυξιακό τους όραμα, ή καλύτερα χωράνε μόνο όσα μπορούν να αποφέρουν κέρδη στους ιδιώτες. Γι’ αυτόν το λόγο καθετί δημόσιο είναι υπό διωγμό, καθετί που αφορά την κοινωνία και δεν είναι ανταποδοτικό θεωρείται οπισθοδρομικό και αντιαναπτυξιακό.

Αν θέλουμε να αντικρίσουμε με αισιοδοξία το νέο έτος, μάλλον θα πρέπει να βάλουμε πλάτη σε κάθε είδους διεκδίκηση που αναφέρεται σε τοπικό και όχι μόνο επίπεδο για θέματα που αφορούν τη ζωή μας αλλά και το μέλλον του τόπου τούτου, αν φυσικά δεν μας αρκεί άλλο πια να μας «χαμογελά κάθε χρόνο τέτοιες μέρες το μέλλον με σάπια δόντια.»